Supermarine Walrus Mk II, Airfix 1/72 (1957 kit!)

Eίναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως ο άνθρωπος που δημιούργησε το Spitfire σχεδίασε, την ίδια εποχή, ένα διπλάνο αμφίβιο: το Walrus (και το επίσης διπλάνο υδροπλάνο Stranraer). Kαι όμως, τα τρία αυτά αεροσκάφη φέρουν την υπογραφή του Reginald J. Μitchell, αρχισχεδιαστή, τεχνικού διευθυντή και επικεφαλής του μηχανολογικού τμήματος της εταιρίας Supermarine.

H εταιρία έγινε διάσημη κερδίζοντας τρία συνεχόμενα βραβεία των, ανά διετία διεξαγόμενων, αεροπορικών αγώνων ταχύτητας «Schneider Trophy» (1927, 1929 και 1931). Το Walrus ήταν το πρώτο βρετανικής κατασκευής στρατιωτικό αεροσκάφος - αμφίβιο που διέθετε μαζί με τους πλωτήρες ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης και εντελώς κλειστό κόκπιτ. Το ανασυρόμενο σύστημα βρήκε στο Walrus μια από τις πρώτες του επιχειρησιακές εφαρμογές σε στρατιωτικό αεροσκάφος. Αντί να βάζουν και να βγάζουν τα βοηθητικά τρέϊλερ και τα αφαιρούμενα σκέλη, οι τεχνικοί της Supermarine σκέφτηκαν το πιο απλό κινούμενο σύστημα προσγείωσης που έχει δημιουργηθεί ποτέ: Το κάθε σκέλος σχήματος “V” (που στηρίζεται σε δύο σημεία στα πλευρά της ατράκτου) ανεβαίνει σαν μοχλός με υδραυλική κίνηση προς τα επάνω και ο κύριος τροχός εφαρμόζει σε μια φωλιά στην πτέρυγα, αφήνοντας το σκέλος εκτεθειμένο σε λοξή θέση, μακριά από το ρεύμα του νερού. Έτσι το υδροπλάνο έγινε πραγματικό αμφίβιο και μπορούσε να επιχειρεί εξίσου από τη θάλασσα, να αποπροσγειώνεται όποτε χρειαζόταν στη στεριά ή να ανεβαίνει και να κατεβαίνει από αυτή στο υγρό στοιχείο από μια φυσική επικλινή ακτή ή από μια τεχνητή ράμπα που διέθεταν όλες οι παράκτιες βάσεις της RAF και του Royal Navy. Tο Walrus διέθετε «ανάποδα» τοποθετημένο κινητήρα και ωστική τετράφυλλη έλικα. Ηταν πιο πετυχημένο και μακροβιότερο από το Stranraer, λόγω του μικρού και βολικού του μεγέθους αλλά και του εξαιρετικά χαμηλού κόστους και της ευκολίας κατασκευής και συντήρησης. Το πρωτότυπο πέταξε ως Seagull V για πρώτη φορά στις 21 Ιουνίου 1933, στη ναυτική βάση του Southampton. Είκοσι τέσσερα από αυτά πουλήθηκαν στους Αυστραλούς.

Το Υπουργείο Αεροπορίας της Μεγάλης Βρετανίας αρχικά αδιαφόρησε όταν έδειξαν για πρώτη φορά το νέο αμφίβιο στον τεχνικό διευθυντή του Υπουργού. «Πολύ ενδιαφέρον, αλλά φυσικά δεν χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο» δήλωσε στενοκέφαλα, με συνηθισμένο για εκείνη την περίοδο τρόπο, εκφράζοντας μια νοοτροπία, σύμφωνα με την οποία πολλοί υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι αδυνατούσαν να αντιληφθούν την εξέλιξη της τεχνολογίας και τις προδιαγραφές μιας εντελώς νέας γενιάς υδροπλάνων που διέφεραν από τα συνηθισμένα, έχοντας πολύ καλύτερες επιδόσεις και ικανότητες σε σχέση με τις παλιές αργές «αερακάτους». Παρατηρώντας όμως τις πολύ καλές επιδόσεις του αμφίβιου αεροσκάφους, οι Βρετανοί υπεύθυνοι άλλαξαν γνώμη και παρήγγειλαν τα πρώτα Walrus το 1935 με σκοπό να χρησιμοποιηθούν ως εξοπλισμός των θωρηκτών και καταδρομικών του Royal Navy με χρήση καταπέλτη ή γερανού (ανάλογα με την ένταση του κυματισμού ή την ανάγκη άμεσης απονήωσης). Η αποστολή τους (να εντοπίζουν και να αναγνωρίζουν γερμανικά πλοία) αποδείχθηκε εξαιρετικά επικίνδυνη καθώς συχνά έπεφταν θύματα των Ju88 & Bf109 της Luftwaffe, ειδικά σε κλειστές θάλασσες όπως η Μεσόγειος όπου η κυριαρχία της γερμανικής αεροπορίας ήταν για μεγάλο διάστημα συντριπτική. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου το Walrus εξελίχθηκε στο πιο πολυάριθμο βρετανικής κατασκευής υδροπλάνο-αμφίβιο, με συνολικά 750 αεροσκάφη, ισοφαρίζοντας σχεδόν την παραγωγή του Short Sunderland! Ο ρόλος στον οποίο πραγματικά διέπρεψε ήταν αυτός της έρευνας και διάσωσης, ειδικά πιλότων της RAF και του Royal Navy – Fleet Air Arm (Αεροπορίας Ναυτικού). Ειδικά μετά το 1943, με την εκτεταμένη χρήση του ραντάρ, ο ρόλος του ως συνοδεία των πλοίων μειώθηκε και αυξήθηκε η χρήση του από βάσεις ξηράς, όπου αξιοποιούσε τέλεια τις αμφίβιες δυνατότητές του.

Το (κλασικό, παλιό) κιτ της Αirfix στην 1/72

Το κιτ του Walrus πρωτοκυκλοφόρησε σε σακουλάκι από την Airfix το 1957 (πηγές τα τέσσερα βιβλία των Arthur Ward, Trevor Pask & Jeremy Brook - και όχι το 1958 που μάλλον λανθασμένα γράφουν τα sites/forums) και αντιπροσωπεύει αυτό που σήμερα πολλοί από εμάς αποκαλούν χρέπι. Αν όμως το κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, θα δούμε ότι για τη χρονική περίοδο που εμφανίστηκε ήταν ένα εκπληκτικό κιτ, με πολύ καλά σημεία που ακόμα και σήμερα παραμένουν θετικά, όπως πχ. η υφή των πτερύγων που είναι πολύ ρεαλιστική, ή ότι το συνολικό σχήμα του μοντέλου αναπαριστά με ακρίβεια το πραγματικό. Αυτό το τελευταίο πολλές φορές δεν υπάρχει σε σημερινά κιτ, κυρίως κινέζικης προέλευσης, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε σε χρήση βελτιωτικών για να αποκαταστήσουμε το σχήμα τους. Το κιτ (που επανακυκλοφόρησε πολλές φορές με άλλο κουτί και σήματα & κυκλοφορεί έως σήμερα) αποτελείται από 47 κομμάτια σε σχετικά χονδρό πλαστικό ανοιχτού γκρι χρώματος με την γνωστή ποιότητα της Airfix. Το εσωτερικό της ατράκτου και ειδικά στο κόκπιτ περιέχει το απόλυτο κενό το οποίο κυριαρχείται από τρεις συμπαθητικές φιγούρες. Η άτρακτος εξωτερικά καλύπτεται από αδιόρατα ανάγλυφα πριτσίνια. Το μοναδικό διαφανές κομμάτι προορίζεται να αναπαραστήσει την καλύπτρα, είναι υπερβολικά χονδρό και ουσιαστικά δεν επιτρέπει να δούμε πολλά πράγματα μέσα στην άτρακτο. Η εφαρμογή είναι αρκετά καλή. Οι χαλκομανίες είναι καλοτυπωμένες και λεπτές. Μας δίνουν δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε ένα σκάφος που υπηρέτησε στο αεροπλανοφόρο συνοδείας HMS Emperor το 1945 και φέρει πεντάχρωμη παραλλαγή. Το δεύτερο αναπαριστά ένα Αργεντίνικο σκάφος σε μεταλλικό χρώμα και κίτρινο-πορτοκαλί χρώμα στο επάνω μέρος της επάνω πτέρυγας. Αυτό το δεύτερο είναι και το θέμα που θα σας παρουσιάσουμε πιο κάτω!

Η κατασκευή

Ξεκινήσαμε με την διαμόρφωση των φωλεών των κυρίων τροχών, που έγινε με φύλλο πλαστικού. Με βάση το 48άρι Walrus, νέο καλούπι της Airfix, που κατασκευάζαμε παράλληλα, δημιουργήθηκε μεγάλο μέρος του εσωτερικού της ατράκτου με μήκη πλαστικού της evergreen για αναπαράσταση των εσωτερικών νευρώσεων και του πατώματος. Τα τρία καθίσματα φτιάχτηκαν από λεπτό φύλλο πλαστικού, καθώς και ο πίνακας οργάνων. Όλο το εσωτερικό βάφτηκε με το Νο 78 της Humbrol, το οποίο κυριαρχεί στο χώρο και έγινε wash με αραιωμένα λάδια ζωγραφικής. Τα δυο πλευρικά παράθυρα στην άτρακτο ανοίχτηκαν (δεν είναι καν χαραγμένα και αναπαρίστανται με μαύρη χαλκομανία), ενώ τα τζάμια τους έγιναν από λεπτή ζελατίνα και κολλήθηκαν σε ανοιχτή θέση. Τα δυο ξύλινα τραπέζια για το ναυτίλο και ασυρματιστή αναπαραστάθηκαν με homemade χαλκομανία σε απομίμηση ξύλου. Στο κόκπιτ δημιουργήθηκαν από διάφορα υλικά η υπερύψωση του καθίσματος του πιλότου, το χειριστήριο, τα ποδωστήρια και οι μοχλοί ελέγχου του κινητήρα. Η άτρακτος έκλεισε έχοντας καλή εφαρμογή, εκτός από το επάνω μέρος στο μεσαίο τμήμα της. Αντί για στοκάρισμα και επειδή η περιοχή προέκυπτε πολύ ανώμαλη, προτίμησα να την καλύψω με λεπτό (0,3 mm) φύλλο πλαστικού που "έκατσε" προσεκτικά με υγρή κόλλα. Τα πριτσίνια στην άτρακτο, καθώς και η ανάγλυφη λεπτομέρεια στο κάθετο σταθερό, τρίφτηκαν με βρεγμένο ντουκόχαρτο και πριτσινώθηκαν από την αρχή. Οι γραμμώσεις των πηδαλίων απόκτησαν ρεαλιστικότερο βάθος με χαρακτικό εργαλείο και τα πλαϊνά τους κόπηκαν με λεπτό πριονάκι. Τα πλαστικά στυλίδια των πτερύγων αντικαταστάθηκαν από μπρούτζινα για περισσότερη αντοχή. Αυτά προήλθαν από κυλινδρικό σωλήνα πάχους 1 mm και έγιναν επίπεδα χτυπώντας τα με ένα σφυρί σε σκληρή και ίσια επιφάνεια. Με όλα τα στιλίδια κολλημένα στη θέση τους, για διευκόλυνση, έγινε σε αυτό το στάδιο το rigging με λεπτή πετονιά. Τέλος με φύλλο πλαστικού φτιάχτηκε η στρογγυλή συρόμενη πίσω πόρτα.  

Βάψιμο - Σήματα

Το μοντέλο βάφτηκε σε επιλεγμένα σημεία με αλουμίνιο της Model Master για έλεγχο των ενώσεων και να δημιουργηθούν μετά το βάψιμο κάποιες λιγοστές φθορές στο μαύρο χρώμα των πλωτήρων. Το βάψιμο ξεκίνησε με το ψέκασμα του λευκού και του γαλάζιου στα πηδάλια της ουράς. Το γαλάζιο προήλθε από ανάμιξη σκούρου γαλάζιου και άσπρου της Mr. Color/Gunze. Ακολούθως ψεκάστηκαν το μαύρο στο κάτω μέρος των πλωτήρων και το κίτρινο στο επάνω μέρος της επάνω πτέρυγας - επίσης με ακρυλικά της Mr. Color/Gunze. Το τελευταίο βάφτηκε σαν βάση για να ψεκαστεί το κίτρινο Νο 69 enamel της Humbrol.

Το μοντέλο μασκαρίστηκε στα μέχρι τώρα βαμμένα σημεία και ψεκάστηκε το τελευταίο και βασικό overall χρώμα, το White Aluminium AK 478 από την σειρά Xtreme Metal της AK Interactive. Για την τοποθέτηση των σημάτων δεν χρειάστηκε βερνίκι, δεδομένου ότι τα χρώματα είναι σχεδόν gloss. Τα τελευταία είναι πολύ λεπτά και κόλλησαν με προσθήκη μικρής ποσότητας Mr. Mark Setter. Όταν όλα στέγνωσαν καλά τονίστηκαν οι ελάχιστες γραμμώσεις με wash λαδιού ζωγραφικής, όπου αναμίχθηκαν ποσότητες μαύρου, άσπρου και καφέ αραιωμένου σε white spirit. Το μοντέλο κατόπιν ψεκάστηκε με σατινέ βερνίκι για να "σφραγιστούν" τα σήματα. Με λάδια ζωγραφικής σε ανοιχτότερους τόνους από τα βασικά χρώματα έγιναν ΄΄φωτίσματα΄΄ για αναπαράσταση φθορών. Το μοντέλο ολοκληρώθηκε με την τοποθέτηση όλων των λεπτών κομματιών και των αντενών. Ο κινητήρας του κιτ αντικαταστάθηκε από άλλον ρητινένιο που βρέθηκε στο spare box. Με βάση φωτογραφίες του πραγματικού ο κινητήρας πήρε την μορφή του Bristol Pegasus. Πρακτικά προστέθηκαν επιπλέον 50 κομμάτια με την μορφή ωστηρίων, αυλών εισαγωγής, εξατμίσεων κ.α. Το σύνολο βάφτηκε με μαύρο ματ και ''φωτίστηκε'' με στεγνό πινέλο και μεσαίο γκρι λάδι. Τα πτερύγια της έλικας λεπτύνθηκαν για να δείξουν σωστά στην κλίμακα, μέχρι που έγιναν ημιδιαφανή, τρίβοντάς τα με βρεγμένο ντουκόχαρτο. 

Συμπέρασμα

Άλλο ένα μικρό μοντέλο προστέθηκε στην βιτρίνα με τα 72άρια. Το κιτ αυτό αν και θεωρείται ''αρχαιολογία'' και παρ' ότι χρειάστηκε κάτι παραπάνω από δυο μήνες για να ολοκληρωθεί, το χάρηκα πάρα πολύ. Από την άλλη μεριά, αν κάποιος θελήσει να ακολουθήσει πιο απλό δρόμο, φτιάχνοντάς το απ΄ ευθείας από το κουτί, θα μείνει και πάλι ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, ειδικά αν αναλογιστεί και το χαμηλό κόστος του κιτ (περίπου 12€ στο κατάστημα της περιοχής σας ή στο Plastimodellismo, Iπποκράτους 48). Αν δεν το βρίσκετε είναι φυσιολογικό, μια και η τελευταία επανακυκλοφορία του ήταν το 2011. Η ύπαρξη του πρόσφατου 48αριού της Airfix λογικά σημαίνει ότι δεν θα αργήσει η σμίκρυνσή του στην 1/72 - εύκολο με τα δεδομένα της τεχνολογίας αλλά πιθανόν δύσκολο με τα πρόσφατα λογιστικά δεδομένα της μαμάς Hornby...