Curtiss SB2C-4 Helldiver, Academy 1/72 (μετατροπή σε ελληνικό SB2C-5)

Η Eλληνική Πολεμική Αεροπορία (τότε ΕΒΑ – Ελληνική Βασιλική Αεροπορία) παρέλαβε την Άνοιξη του 1949 σαράντα δύο (42) βομβαρδιστικά Curtiss SB2C-5 Helldiver ως βοήθεια από τις ΗΠΑ. Eντάχθηκαν στην 336 ΜΕΒ (Μοίρα Ελαφρού Βομβαρδισμού), και χρησιμοποιήθηκαν στην τελευταία μεγάλη μάχη του Εμφυλίου (Γράμμος - Πυρσός Γ' – Αύγουστος 1949). Έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην τελική έκβαση του πολέμου, καθώς αντικατέστησαν τα Spitfire Mk IXe/LF & Mk XVI, τα οποία αποδείχτηκαν αναποτελεσματικά στο ρόλο του εντοπισμού/βομβαρδισμού των κομμουνιστών ανταρτών του αυτο-αποκαλούμενου ΔΣΕ (Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας) από τις κυβερνητικές δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού (με τη συμμετοχή της ΕΒΑ, του ΠΝ αλλά και των ΤΕΑ-Ταγμάτων Εθνικής Ασφάλειας, της Χωροφυλακής και πολλών παρακρατικών/συντηρητικών αντικομμουνιστικών οργανώσεων).  

Τουλάχιστον 37 Helldiver έδρασαν με την 336 Μοίρα, με αποκορύφωμα την περίοδο 25-30 Αυγούστου 1949 στο Γράμμο, όπου χρησιμοποίησαν ακόμα και εμπρηστικές βόμβες τύπου Napalm - για πρώτη φορά στην μεταπολεμική Ιστορία. Η αποτελεσματικότητά τους αποδείχθηκε με τη συνθηκολόγηση του ΔΣΕ λίγες ημέρες αργότερα και τη λήξη του Εμφυλίου.

Τα ελληνικά Ηelldiver ήταν βαμμένα με το σκούρο μπλε χρώμα του Αμερικανικού Ναυτικού (Νοn specular Sea Blue). Έφεραν κυκλικά εθνόσημα σε έξι σημεία και τετράγωνα στο κάθετο σταθερό. Οι κωδικοί αριθμοί, σε λευκό χρώμα, ήταν βαμμένοι στην άτρακτο με μικρά ψηφία και με μεγάλα στην κάτω επιφάνεια των πτερύγων. Το τελευταίο (ή τα δύο τελευταία) ψηφία του κωδικού επαναλαμβάνονταν στο κάθετο σταθερό (σε μεγάλο μέγεθος) και στο κάλυμμα του κινητήρα (πολύ μικρά). Αποσύρθηκαν σταδιακά από το 1953 και αντικαταστάθηκαν από τα F-84G, ενώ ορισμένα από αυτά χρησιμοποιήθηκαν μέχρι το 1957 ως αναγνωριστικά.

Είχαν διμελές πλήρωμα και διέθεταν αερόψυκτο αστεροειδή κινητήρα Wright R-2600-20 Cyclone των 1900 ίππων. Το μήκος τους ήταν 11,18 μέτρα και το εκπέτασμα 15,17 μέτρα. Ο οπλισμός τους ήταν δύο πυροβόλα των 20mm στις πτέρυγες και ένα δίδυμο πολυβόλο των 0.30 ιντσών για τον πυροβολητή (στα ελληνικά αεροσκάφη αυτό είχε αφαιρεθεί για μείωση βάρους), 450 kg εσωτερικό φορτίο βομβών (μία βόμβα των 1000 λιβρών ή δύο των 500 λιβρών στην κοιλιακή καταπακτή), 540 kg εξωτερικό φορτίο (κάτω από τις πτέρυγες). Υπήρχε δυνατότητα μεταφοράς 8 ρουκετών, 2 βομβών Napalm ή ατρακτιδίων πυροβόλων (ένα ατρακτίδιο κάτω από κάθε πτέρυγα). Τορπίλη μπορούσε να τοποθετηθεί αλλά επειδή δεν χωρούσε στην καταπακτή κρεμόταν με τις θυρίδες του διαμερίσματος να μένουν ανοικτές μέχρι την άφεσή της.

Το κιτ της Αcademy στην 1/72

Το SB2C-4 της Academy είναι το καλύτερο που μπορεί να βρεθεί σήμερα στην ελληνική αγορά στην 1/72 (ουδεμία σχέση με το αντίστοιχο της Airfix, που παρά τις αλλαγές στο κουτί και τα σήματα, παραμένει ένα μετριότατο καλούπι του 1968 και χρειάζεται πολλές βελτιώσεις, όπως και το απλοϊκό κιτ της Matchbox του 1975, πού όμως είναι SB2C-1). Στο εξωτερικό κυκλοφορεί και το πρόσφατο κιτ SB2C-4 της Dragon/Cyber-Hobby, που φαίνεται εξίσου καλό και μάλιστα με διπλάσιο αριθμό κομματιών – δεν το έχουμε όμως δεί από κοντά και δεν μπορούμε να πούμε περισσότερα. Το κιτ της Academy κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2005 και γρήγορα έγινε ανάρπαστο. Ωστόσο την τελευταία πενταετία είχε εξαφανιστεί από τα ράφια και επανεμφανίστηκε πρόσφατα στην Ελλάδα. Επειδή είναι η πιο κοντινή έκδοση για να γίνει ελληνικό SB2C-5, σας συνιστούμε να μην το χάσετε, δεδομένης και της πολύ προσιτής τιμής του. Το 2007 η Academy κυκλοφόρησε (με διαφορετικό εξώφυλλο) και μια Limited Edition του ιδίου κιτ με photo-etched parts για τα αερόφρενα (split flaps) και άλλες βελτιώσεις, που όμως δεν έτυχε να δούμε στην Ελλάδα, ίσως διότι ήταν πολύ πιο ακριβό. Nα σημειωθεί ότι το κιτ της Academy -παρόλο που έχει εξαιρετική λεπτομέρεια- δεν δίνει αναδιπλούμενες πτέρυγες ούτε και αερόφρενα σε χωριστά κομμάτια, συνεπώς αν κάποιος θέλει να τα αναπαραστήσει ανοικτά θα πρέπει να κάνει επεμβάσεις με τον κόφτη και ψιλό τρυπάνι ή να ψάξει το κιτ της Dragon/CyberHobby.

Το κιτ της Αcademy αποτελείται από 80 κομμάτια σε δύο πλαίσια με πλαστικό ανοικτού γκρί χρώματος και ένα πλαίσιο για τα έξι διαφανή κομμάτια (πέντε για τις καλύπτρες που μπορούν να κολληθούν στην ανοικτή ή κλειστή θέση). Επίσης υπάρχει μια καρτέλα με εξαιρετικά σήματα (όλα αμερικανικά) και έγχρωμα profiles καλής ποιότητας σε γυαλιστερό χαρτί.

Η κατασκευή ήταν απροβλημάτιστη σε σημείο που δεν χρειάστηκε καθόλου στόκος, ακολουθώντας απλά τις οδηγίες συναρμολόγησης. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη προσοχή στις ενώσεις και ελαφρό τρίψιμο με βρεγμένο ψιλό ντουκόχαρτο για να εξαφανιστούν. Εσωτερικά το πιλοτήριο (μπρός και πίσω) βάφτηκε με interior green Η58 της Gunze, ενώ όλες οι λεπτομέρειες, όπως ραδιοβοηθήματα και πίνακας οργάνων, βάφτηκαν με μαύρο ματ. Για την ελληνική έκδοση SB2C-5 αφαιρέσαμε το πίσω πολυβόλο, καθώς και τον ενδιάμεσο σκελετό από τo κινητό μέρος της εμπρός καλύπτρας (παρέμεινε ο περιφερειακός που τον προστατεύσαμε με masking tape), τρίβοντας διαδοχικά με ντουκόχαρτο διαφόρων βαθμών (από μέτριο έως υπερβολικά ψιλό) και αποκαθιστώντας τη χαμένη γυαλάδα τρίβοντας στο τέλος ποσότητα οδοντόκρεμας με ένα μαλακό βαμβακερό πανί. Για όσους δεν θέλουν να μπούν στη διαδικασία μια καλή εναλλακτική λύση είναι η χρήση διαφανούς vacuform ζελατίνας. Το εσωτερικό των θυρίδων, τα σκέλη και  οι φωλεές του συστήματος προσγείωσης βάφτηκαν με το Ιnterior Green H58 της Gunze. (Για αντιστοιχία του Η58 σε Humbrol αναμείξτε ίση ποσότητα από τα 80 & 150).

Επίσης δεν χρησιμοποιήσαμε τον αεροδυναμικό κώνο της έλικας (spinner) που δεν διέθετε η έκδοση SB2C-5 (υπήρχε στις προηγούμενες εκδόσεις SB2C-3/4), καθώς και το κάτω μέρος των θυρίδων του συστήματος προσγείωσης (στα ελληνικά οι κύριοι τροχοί έμεναν εντελώς ακάλυπτοι). Πριν κολληθούν/βαφτούν καλό θα ήταν αυτές οι θυρίδες να λεπτύνουν στο πάχος με λίμα και ντουκόχαρτο για να είναι πιο σωστές στην κλίμακα. Το SB2C-5 είχε φαρδύτερα πτερύγια έλικας από το -4 και για 100% ιστορική ακρίβεια το αντίστοιχο κομμάτι του κιτ θα πρέπει να αντικατασταθεί από μία "φαρδιά" έλικα (Curtiss Electric paddle-blade propeller) που θα δανειστείτε από ένα κιτ που διαθέτει τέτοια (πχ. P-47). Στο πίσω μέρος του κόκπιτ, ανάμεσα στον πιλότο και το δεύτερο μέλος του πληρώματος (κρέμεται στο εσωτερικό του μεσαίου τμήματος της καλύπτρας) προσθέσαμε ένα φραδύ σωλήνα μήκους 12mm και διαμέτρου 8mm, που στο πραγματικό φιλοξενούσε μια αναδιπλούμενη σωστική λέμβο. Ενα μήκος από φαρδύ καλαμάκι ή σωλήνας της Evergreen βαμμένος με Ιnterior Green είναι ότι πρέπει.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το Helldiver στο Μουσείο της ΠΑ στο Τατόϊ (Δεκέλεια) φέρει ενσωματωμένους προβολείς στο μέσον του χείλους προσβολής και των δύο πτερύγων (βλέπε φωτό πιο κάτω), οι οποίοι όμως δεν φαίνονται στις φωτογραφίες των πραγματικών, ούτε υπάρχουν στο κιτ της Academy, συνεπώς κι εμείς τους παραλείψαμε. Αυτό που είχαν όμως τα ελληνικά αεροσκάφη ήταν από μια τετράγωνη προέκταση στο μπροστινό μέρος των θυρίδων του διαμερίσματος βομβών, μια λεπτομέρεια (στάνταρ στα SB2C-5) που δεν χρειάζεται να την κάνετε (στην 1/72) αν κολλήσετε τις θυρίδες κλειστές και δεν το κάναμε και στο δικό μας (αν και οι θυρίδες κολλήθηκαν τελικά κατεβασμένες για να δείξουμε το φορτίο των δύο βομβών που τοποθετήσαμε). Πάντως είναι εύκολο να προστεθεί με λεπτό φύλλο πλαστικού, αλλά θα χρειαστεί να κόψετε αντίστοιχα και ένα παραλληλόγραμμο στην άτρακτο, προεκτείνοντας την καταπακτή προς τα εμπρός κατά μερικά χιλιοστά. Η λεπτομέρεια αυτή δεν αναφέρεται στην μοντελιστική βιβλιογραφία αλλά είναι εμφανέστατη στις φωτό του ελληνικού (και στα αμερικανικά SB2C-5). Στην πράξη δηλαδή το διαμέρισμα βομβών του C-5 είχε ελαφρά μεγαλύτερο μήκος από αυτό του C-4.

Tα slats δίνονται χωριστά από την Academy και τα τοποθετήσαμε ανοικτά, αφού προηγουμένως βάψαμε το εσωτερικό τους αλλά και τις εκτεθειμένες επιφάνειες στις πτέρυγες με κόκκινο ματ. Πολλές φωτό SB2C-5 στο έδαφος τα δείχνουν κατεβασμένα. 

Βάψιμο

Ολοι οι εσωτερικοί χώροι δέχτηκαν wash με αραιωμένο σκούρο λάδι, ενώ οι εξωτερικές επιφάνειες περάστηκαν με wash με ανοικτό γκρί, το οποίο ανέδειξε την εξαιρετική χαραγμένη γράμμωση του μοντέλου. Οι ζάντες βάφτηκαν με aluminium, ενώ τα αμορτισέρ στα σκέλη προσγείωσης με ασημί. Τα ελαστικά βάφτηκαν με rubber (εναλλακτικά μίγμα μαύρου ματ με γκρί και λίγο καφέ, καθώς το ατόφιο μαύρο δεν δείχνει ποτέ ρεαλιστικό).

Για το καμουφλάζ επιλέξαμε το midnight blue H55 της Gunze. Εναλλακτικά το Dark Sea Blue 1717 ή το 1718 της Model Master, ή οποιοδήποτε Νοn Specular Sea Blue (FS35042 για ματ, FS25042 σατινέ ή FS15042 για γυαλιστερό) του US Navy, που ήταν το σκούρο μπλέ των άνω επιφανειών την περίοδο του B’ ΠΠ. Θα συνιστούσαμε να αποφύγετε το γυαλιστερό για 1/72 και να προτιμήσετε το ματ ή έστω ένα απαλό σατινέ. Η αντιστοιχία σε Humbrol ήταν το 181 (καταργήθηκε) αλλά πολύ κοντά έρχεται το 104 Οxford Blue (Ματ για πιο φθαρμένη και ταλαιπωρημένη/πολεμική όψη) ή το 15 Μidnight Blue (gloss και αρκετά σκούρο, για όσους θα ήθελαν ένα εντελώς καινούριο Helldiver). Oσοι θέλουν να την ψάξουν περισσότερο μπορούν να αναμείξουν μεταξύ τους τα 104 & 15, συμβουλευόμενοι φωτό του πραγματικού. Το συγκεκριμένο μπλέ χρώμα έχει την ιδιότητα να αλλάζει πολύ σε τονικότητα και φωτεινότητα ανάλογα με το φωτισμό και τα περισσότερα ελληνικά Helldivers έδειχναν να έχουν πολύ ταλαιπωρημένο καμουφλάζ από την πρώτη μέρα που έφτασαν στο Φάληρο!

Mε μαλακό μολύβι έγιναν ελάχιστες φθορές στις βάσεις των πτερύγων και στις ακμές ορισμένων επιφανειών που χρησιμοποιούνται από το πλήρωμα και το προσωπικό εδάφους. Με τον τρόπο αυτό -και με τη βοήθεια του wash- «σπάει» η μονοτονία του σκούρου μπλέ χρώματος, κάτι πολύ βασικό για ένα μονόχρωμο μοντέλο. Αρκεί βεβαίως να μην το παρακάνουμε.

Tα σήματα προέρχονται από παλιές καρτέλες ελληνικών σημάτων του Plastimodellismo, καθώς και από καρτέλες με λευκά ψηφία της Scalemaster. Προσοχή τα εθνόσημα να έχουν ένα σχετικά ανοικτό μπλέ χρώμα, αρκετά ανοικτότερο από το μπλέ του καμουφλάζ. Τα σήματα τοποθετήθηκαν ανάμεσα σε δύο στρώματα γυαλιστερού  enamel βερνικιού της Marabu (Klarlack Gloss Varnish από το Πλαίσιο). Το τελικό φινίρισμα ήταν ένα ματ enamel βερνίκι της Talens (εναλλακτικά το Mattlack της Marabu). Μια τελευταία προσθήκη ήταν η αντένα από ζεσταμένο πλαστικό που προστέθηκε αργότερα και δεν φαίνεται στις φωτό.

Το Helldiver στο Μουσείο της Πολεμικής Αεροπορίας στο Tατόϊ είναι ένα από τα ελάχιστα (2-3) που διατηρούνται σε άψογη κατάσταση (ευτυχώς στεγασμένο) σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι φωτογραφίες του που παραθέτουμε στο photo gallery είναι από τη Γιορτή της ΠΑ του 2006. Τα χρώματα είναι υπερβολικά gloss και στην 1/72 θα πρέπει όλα να γίνουν ματ προς σατινέ.

Χρήσιμα Links

http://kits.kitreview.com/sb2c4reviewgp_1.htm

http://imansolas.freeservers.com/Aces/Greeks%20in%20Spitfires.html

http://www.modelclub.gr/joomla/index.php?option=com_content&task=view&id=125

http://www.modelclub.gr/forums/index.php/topic,27770.msg566520.html#msg566520

http://en.wikipedia.org/wiki/Curtiss_SB2C_Helldiver

http://www.stasi.gr/analiseisafieromata/2009-06-10-11-06-02/818-grammos30082012

http://greek-war-equipment.blogspot.gr/2009/05/helldiver.html

http://wp.scn.ru/en/ww2/b/765/23/0

http://www.militaryphotos.net/forums/showthread.php?53823-Hellenic-Armed-Forces-Photos/page475&s=d3e2f2a22f94e375b8bce65a8f0970bb

http://www.cybermodeler.com/aircraft/sb2c/sb2c_walk.shtml

http://www.cybermodeler.com/aircraft/sb2c/sb2c_pit.shtml

Βιβλιογραφία

• "Curtiss SB2C Helldiver" by Peter C. Smith, Crowοod Aviation Series, Crowood Press 2004 (paperback edition)
• SB2C Ηelldiver in Action (Νο.54) & Helldiver In detail & scale (Squadron/Signal Publications)
• Ενδιαφέρουσες πληροφορίες, ιστορικά στοιχεία και πρόσθετες φωτογραφίες για τα ελληνικά Helldiver θα βρείτε στο σχετικό αφιέρωμα στο τεύχος 3/93 (του 1993) της IPMS Eλλάδας (σελίδες 10-21) και στο τεύχος 34 (Απρίλιος-Μάϊος 2005) της «Αεροπορικής Ιστορίας» (Εκδόσεις Περισκόπιο/Γνώμων, σελίδες 6-17), όπου εμφανίζεται και η υπέροχη δισέλιδη καλλιτεχνική απεικόνιση ενός ελληνικού SB2C-5 του Κώστα Καββαδία (μπορείτε να την δείτε στην αρχή του άρθρου και στο photo gallery πιο κάτω).
• Στο "Modelling" No.81 (Mάρτιος 1998) δημοσιεύτηκε εξασέλιδο άρθρο για τη μετατροπή του πολύ καλού SB2C-4 της Revell (1/48) σε ελληνικό (κατασκευή Θωμάς Καραγιάννης) με ενδιαφέρουσες και αδημοσίευτες ως τότε φωτό ελληνικών Helldivers και αρκετές φωτό του εσωτερικού.