Boeing B727 Οlympic Airways "The Εnd", 1/72

Στις αρχές του 2003 πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη  ίσως πράξη καταστροφής της ιστορίας της ελληνικής πολιτικής αεροπορίας στο Ανατολικό Αεροδρό­μιο του Ελληνικού, καθώς τρία από τα Β727- 200 της Ολυμπιακής (SX-CBB "Mount Pindos", SX-CBE "Mount Athos" & SX-CBF "Mount Taygetus") καταστράφηκαν το ένα με­τά το άλλο και μετατράπηκαν σε τόνους αλουμινίου, προς ανακύκλωση. Τα δύο από τα Β727 κόπηκαν σε μικρά μικρά τμήματα, ενώ στο τρίτο εκδηλώθηκε πυρκαγιά, με αποτέλεσμα να παρέμβει η πυροσβεστική υπη­ρεσία του αεροδρομίου για την κατάσβεσή της.

Η τότε Διοίκηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας πούλησε τα Β727 200 σε κάποια εταιρεία για να τα μετατρέψει σε ανακυκλώσιμο μέταλλο, ενώ τα πιλοτήρια τους πουλήθηκαν για πιθανή χρήση ώς εξομοιωτές πτήσης ή για να διαφυλαχτούν και να πάρουν το δρόμο πρός κάποια ιδιωτική συλλογή, ή την συλλογή κάποι­ου μουσείου. Επίσης ένα Β727 πουλήθηκε (SX-CBC "Mount Parnassus") σε ιδιώτη στην Αμερική, στο Hillsboro του Oregon, ο οποίος το μετέτρεψε σε ….κατοικία στην οποία διαμένει.

Αντ’ αυτού η Ο.Α. θα μπορούσε να τα δωρίσει σε κάποια αερολέσχη ή σε κάποια σχολή μηχανικών αεροσκαφών, ενώ οι άτρακτοι των Β727 θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από την ΥΠΑ για την εκπαίδευση πληρωμάτων καμπίνας, ασκήσεις εγκατάληψεις και πολλά άλλα σενάρια, καθώς δεν υπάρχουν τέτοιου είδους εκπαιδευτικά βοηθήματα στη χώρα μας. Στις ατράκτους αυτές θα μπορούσε να γίνεται ακόμη και εκπαίδευση πυροσβεστών προς απεγκλωβισμό θυμάτων από ατυχήματα.

Πολλά σενάρια ακούστηκαν για την δημιουργία μουσείου υπό την αιγίδα της Πολιτιστικής Οργάνωσης των υπαλλήλων της Ολυμπιακής Αεροπορίας, αλλά και της Αεροπλοϊας (ΠΟΛ.ΚΕ.Ο.Α - Πολιτιστικό Κέντρο Ολυμπιακής Αεροπορίας), όπου τα εναπομείναντα αεροσκάφη, αφού περνούσαν κάποια συντήρηση και οπτική τουλάχιστον επαναφορά, θα εκτείθονταν σε κάποιο χώρο του αεροδρομίου του Ελληνικού. Εώς τώρα έχει διατηρηθεί ένα Β727-200, το πρώτο που παραλήφθηκε από την ΟΑ (SX-CBA) που επί­σης ζητήθηκε από την Boeing για να διατηρηθεί – εκτεθεί στο Seattle όπου βρίσκονται οι κεντρικές της εγκαταστάσεις.

Το πρώτο Β737-200 που παραλήφθηκε από την Ο.Α. με νηολόγιο SX-BCA υπάρχει επίσης στο Αεροδρόμιο μαζί με το δεύτερο Β747-200 που πα­ραλήφθηκε, με νηολόγιο SX- ΟΑΒ «Αετός» το 1972. Σε αρκετά άσχημη κατάσταση διατηρεί­ται ένα BAC 1-11 του οποίου την κυριότητα έχει πάρει η Υ.Π.Α. από μια χρεωκοπημένη ελληνική αεροπορική εταιρεία. Το έγκλημα ολοκληρώθηκε με την καταστροφή ενός αρκετά σπάνιου DC-3 που χρησιμοποιούνταν έως το 1980 από την Υ.Π.Α. για ελέχγους ραδιοβοηθη­μάτων στα Αεροδρόμια της Χώρας.

ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ στην  1/72...

Με αφορμή αυτό το έγκλημα αυτό και βλέποντας στο διαδύκτιο το βελτιωτικό ρητίνης της Authentic Airliners για το Β727 της Doyusha στην 1/72, γεννήθηκε η ιδέα αυτής της κατασκευής. Μικρή έρευνα στο διαδίκτυο με αυτό το θέμα έφερε στα μάτια μου αποκαλυπτικές φωτογραφίες που είχαν ανεβάσει στο Airliners.net οι Ηλίας Κεφαλάς, Νικόλας Στασινόπουλος και Armin Orav, που ευτυχώς είχαν απαθανατήσει αυτή την καταστροφή. Ανάμεσα σε αυτές υπήρχαν φωτογραφίες από το ρύγχος του "Mount ATHOS" με κωδικό SX-CBE, οι οποίες το κάλυπταν περιφερειακά χωρίς …μοντελιστικά κενά. Επίσης ένα σχέδιο blue print της Boeing το οποίο μετατράπηκε σε κλίμακα 1/72, έδωσε την ευκαιρία για μια ακριβή εκκίνηση της κατασκευής, οριοθετώντας την αριστερή πόρτα εισόδου, τις θυρίδες του συστήματος προσγείωσης (σ/π)  και το ύψος πάκτωσης του πατώματος.

Ξεκινώντας τις εργασίες, ορίστηκε το πίσω τμήμα που έπρεπε να αφαιρεθεί και χαράχτηκαν με χαρακτικό εργαλείο οι γραμμώσεις στην εξωτερική επικάλυψη. Η πόρτα εισόδου έγινε από επάλληλα φύλλα λεπτού αλουμινίου (λιθογραφικός τσίγκος).  Με ψιλό τρυπάνι ανοίχτηκαν διαδοχικά τρύπες στα όρια της πόρτας και των παραθύρων του κόκπιτ και ακολούθως με τον κόφτη οριοθετήθηκαν ακριβώς. Με φύλλο πλαστικού σχηματίστηκε το κάθετο τοίχωμα που χωρίζει το κόκπιτ από τον χώρο του ραντάρ. Επίσης με φύλλο πλαστικού μορφοποιήθηκε το πάτωμα της καμπίνας και κολλήθηκαν οδηγοί, ώστε να μπαίνει – βγαίνει εύκολα, αφού επάνω του θα χτιστεί όλο το κόκπιτ και οι δοκιμές θα ήταν πολλές. Στο κάτω μέρος του τοποθετήθηκαν οι ενισχυτικές νευρώσεις. Επίσης από φύλλο πλαστικού χτίστηκε η φωλιά του ριναίου και ο χώρος ηλεκτρονικών που βρίσκεται στο εμπρόσθιο μέρος. Με φύλλο και μήκη πλαστικού Evergreen κατασκευάστηκε  το ριναίο σκέλος.

Οι τροχοί πάρθηκαν από το spear box και ανήκαν σε ένα Spitfire της Airfix. Με την βοήθεια του ταχυτροχού που μετατράπηκε σε μίνι τόρνο, μειώθηκε η διάμετρος και μορφοποιήθηκαν οι ζάντες. Με μήκη φύλλου πλαστικού και πολλές αλεπάλληλες δοκιμές, ξεκίνησε το χτίσιμο της καμπίνας, υλοποιώντας τα ενισχυτικά νεύρα γύρω από τους χειριστές και τον ιπτάμενο μηχανικό. Με χαλκόσυρμα έγιναν τα συματόσχοινα κίνησης των πηδαλίων και οι πλεξούδες που βρίσκονται κομμένες και κρέμονται σε διάφορα σημεία της καμπίνας. Πιο πίσω σχηματίστηκε το διαχωριστικό του κόκπιτ με την τουαλέτα και την πτυσσόμενη θέση της αεροσυνοδού, καθώς και κάποιων αποθηκευτικών ντουλαπιών.

Με χαρτοπετσέτα ποτισμένη σε ξυλόκολλα έγινε η μοκέτα στο πάτωμα, η οποία σκίστηκε σε ορισμένα σημεία. Στην οροφή τοποθετήθηκε ένα φωτιστικό με λάμπες φθορίου και το αντίστοιχο που δείχνει τις εξόδους σε περίπτωση κινδύνου. Στο κάτω μέρος κολλήθηκαν οι ανάλογες νευρώσεις και η φωληά του ριναίου, αφού πρώτα επενδύθηκαν με αλουμινόχαρτο, που αναπαριστά τα φύλλα θερμο-ηχομόνωσης. Τα παράθυρα στο κόκπιτ έγιναν από φύλλο διαφανούς πλαστικού και ζελατίνα. Ενδιάμεσα βάφτηκαν με διαφανή χρώματα της Mr. Hobby, ώστε να δείχνουν καμμένα από τον ήλιο. Πίσω στο σημείο κοπής του πραγματικού αεροσκάφους, κολλήθηκε φύλλο αλουμινίου το οποίο στο όριό του κόπηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να δείχνει το εφέ της οξυγονοκοπής. Μετά το τέλος της εσωτερικής κατασκευής ακολούθησε μασκάρισμα στα ανοίγματα για να βαφτεί το εξωτερικό. Αρχικά βάφτηκε ο κώνος του ραντάρ με ΄΄σπασμένο΄΄ μαύρο.

Για αστάρι βάφτηκε αλουμίνιο και ακολούθησε το άσπρο, το γκρι και το μπλε. Δυό ελαφριά χέρια από gloss βερνίκι προετοίμασαν τις επιφάνειες για να κολληθούν οι λιγοστές χαλκομανίες. Αυτές σχεδιάστηκαν σε Η/Υ και τυπώθηκαν σε διαφανές φύλλο χαλκομανίας, με φωτοτυπικό Laser. Όταν στέγνωσαν καλά και αφού έγινε wash στις γραμμώσεις, ψεκάστηκαν άλλα δύο ελαφριά χέρια με σατινέ βερνίκι για να αποκτήσει η επιφάνεια σε φυσιολογική υφή. Με λάδια ζωγραφικής έγιναν διαρροές υδραυλικών πίσω από την φωλιά του Σ/Π καθώς και rain marks. Το μοντέλο ολοκληρώθηκε με το κόλλημα της πόρτας, του σκέλους προσγείωσης, ενός σπασμένου διαχωριστικού και άλλων μικροαντικειμένων. Ένα μικρό κομμάτι από ακρυλικό φύλλο, στο οποίο έγινε απομίμηση πίστας, έπαιξε τον ρόλο της βάσης.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ...

Περίπου τρεις μήνες πήρε το εγχείρημα αυτό, με σχετικά χαλαρούς ρυθμούς, για να ολοκληρωθεί. Είναι μια προσπάθεια να καταγραφεί μοντελιστικά αυτή η καταστροφή που έγινε στον συγκεκριμένο χώρο. Τέτοια γεγονότα γίνονται παγκόσμια και σίγουρα είναι θεμιτά, αφού για οικολογικούς λόγους γίνεται σοβαρή ανακύκλωση μετάλλων. Στην προκειμένη όμως περίτωση η υποτιθέμενη διάσωση των Β747, Β737, Β727 και ΒΑC 1-11 είναι ουσιαστικά θεωρητική, αφού μετά από 12 χρόνια, όχι μόνο δεν έχει γίνει τίποτα για την διάσωση και συντήρησή τους, αντίθετα καταστρέφονται σιγά – σιγά από τα καιρικά φαινόμενα και τις ορέξεις διαφόρων επισκεπτών, μεταξύ των οποίων και επίδοξων και ασεβών δημιουργών γκράφιτι. Οι τελευταίοι, ενώ είναι ουσιαστικά ποιοτικοί καλλιτέχνες και έχουν κάνει εξαιρετικές δουλειές, πολλές φορές φτάνουν να κάνουν και καταστροφές, μη μπορώντας να αξιολογήσουν τους χώρους όπου θα δημιουργήσουν τα έργα τους.