Παντελής Καλογεράκος: Γιατρός του Αεραθλητισμού & Προφήτης του Μοντελισμού!

«…Το 1960 στο φαρμακείο του Μαρινόπουλου, Πατησίων & Πανεπιστημίου, εμφανίστηκαν τα πρώτα πλαστικά μοντέλα σε νάϋλον σακουλάκια (Frog και Airfix).

Δεν υπήρχαν χρώματα μοντελισμού και χρησιμοποιούσαμε λαδομπογιές. Βάζαμε τάλκ μέσα ώστε να τις μετατρέψουμε από γυαλιστερές σε ματ!...»

Η χώρα του Δαίδαλου και του Ίκαρου, αλλά και αμέτρητων άλλων μεγάλων εφευρετών και επιστημόνων, που αναμφισβήτητα έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού στους «βαρβάρους», θα έπρεπε λογικά μετά από δύο και πλέον χιλιετίες, να βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου.

Δυστυχώς για μας - που δεν έχουμε μεταναστεύσει (ακόμα) αλλά συνεχίζουμε να πατάμε τα «ιερά» εδάφη των προγόνων μας - η χώρα συνωστίζεται για να βρεί μια θέση στον πάτο των «πολιτισμένων» της Ευρώπης. Οι όροι έχουν αντιστραφεί. Τώρα αυτοί είναι οι πολιτισμένοι και εμείς οι πεινασμένοι (από κάθε έννοια) απολίτιστοι χωριάτες, λιάπηδες, νεόπλουτοι της μίζας και της διαπλοκής ή νεόπτωχοι της γενικότερης μιζέριας και ασυνεννοησίας – όσο συγκεντρώνεται ο πλούτος σε λιγότερους τόσο εξαπλώνεται η φτώχεια σε περισσότερους. Ισως είναι η Μοίρα: Συνήθως ο εφευρέτης ή ο «πρώτος διδάξας» δεν δρέπει τους καρπούς ή τις δάφνες που του αξίζουν. Κάποιοι άλλοι επιτήδειοι τον αντιγράφουν και εκμεταλλευόμενοι δικά του λάθη ή παραλείψεις τον ξεπερνούν και παίρνουν όλη τη δόξα (και τα λεφτά). Παραδείγματα; Από τους αδελφούς Wright μέχρι τον... Mig Jimenez!

Ενας τέτοιος «εφευρέτης» είναι ο άνθρωπος που εμφανίστηκε στο στερέωμα λίγο πρίν το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και συνεχίζει, σχεδόν επί επτά δεκαετίες, να προσπαθεί για το καλύτερο προσφέροντας στην πατρίδα του: O Παντελής Καλογεράκος.

Τον γνώρισα το 1976 μέσω του Δημήτρη Λαρόζα, ο οποίος τότε αρθρογραφούσε στο περιοδικό της AΛΠ (Αερολέσχης Πειραιώς), την «Αθλητική Αεροπορία», γράφοντας μερικά από τα πρώτα άρθρα για πλαστικομοντελισμό. Ο Καλογεράκος ήταν πρόεδρος της ΑΛΠ και διευθυντής του περιοδικού. Μου έκανε τρομερή εντύπωση το σπινθηροβόλο βλέμμα του και ο ενθουσιασμός του για τη διάδοση της Αεροπορικής Ιδέας. Ηταν φανερό ότι είχε το…Μικρόβιο. Βρισκόμουν στην εφηβεία, γύρω στα 15, και εκείνη την εποχή μόλις είχα αρχίσει να βάφω αξιοπρεπώς και να προσέχω τις κατασκευές μου. Λίγο αργότερα θα προστεθεί το όνομα του υπογράφοντος ως μόνιμου συνεργάτη στην ταυτότητα του περιοδικού. Η παρουσία αυτού του μικρού πυρήνα μοντελιστών με τον Ηλία Νταλούμη θα οδηγήσει τον Παντελή Καλογεράκο να μας παραχωρήσει - ακριβώς πριν από 35 χρόνια! - τις αίθουσες της Αερολέσχης Πειραιώς για τον πρώτο, το δεύτερο και τον τρίτο «πανελλήνιο διαγωνισμό πλαστικού μοντέλου» (Ιανουάριος 1979, 1980 & 1981 αντίστοιχα), προπομπούς επιτυχίας των μετέπειτα διαγωνισμών της IPMS Ελλάδος, από το 1982 μέχρι σήμερα! Στην ουσία ήταν η διορατικότητα και η ενθάρρυνση του Παντελή Καλογεράκου που έδωσε το έναυσμα -και το ζωτικό χώρο- η μικρή τότε μοντελιστική κοινότητα να γίνει μεγαλύτερη και να οργανωθεί. Ηταν κάτι που ξέφευγε από το ατομικό «κάνω απλά το χόμπυ μου» και σε ωθούσε να προσφέρεις στο συνάνθρωπο τη χαρά του Μοντελισμού, όπως είχες την ευκαιρία να τη βιώσεις κι εσύ. Μια χούφτα μοντελιστών που μέχρι τότε μαζευόταν τα Σάββατα σε ένα-δύο συνοικιακά μαγαζιά-στέκια για να τα πούν, έβλεπαν τώρα τη δουλειά τους να παίρνει δημοσιότητα και αυτή να φέρνει και άλλους, πολλούς φίλους στο χόμπυ. Δίπλα στην «Αθλητική Αεροπορία» προστέθηκε λίγα χρόνια αργότερα η «ΠΤΗΣΗ» και το «ΜΟΝΤΕΛΟ», δύο περιοδικά που αποτέλεσαν και αποτελούν και αυτά συνέχεια της ιστορίας του μοντελισμού στην Ελλάδα.

Για τους λόγους αυτούς ήθελα πολύ καιρό να του πάρω μια συνέντευξη αλλά τελικά η Μοίρα ενέδωσε να γίνει τώρα (2013), λίγες μέρες αφού τον ξανα-είδα τυχαία σε μια κοινωνική εκδήλωση. Το ραντεβού μας ήταν στο (πρώην) καφέ «Lure» της Ιπποκράτους, σε απόσταση αναπνοής από την καθιερωμένη μοντελιστική πιάτσα του Κέντρου της Αθήνας. Ηταν μεσημέρι και παρήγγειλα γαλλικό καφέ ενώ ο συνομιλητής μου …ούζο! Καλή επιλογή αν σκεφτεί κανείς ότι καθήσαμε έξω με το κρύο του Δεκεμβρίου, αλλά και απόδειξη ότι ξέρει να κρατά τις παραδόσεις αλλά και να κρατιέται περίφημα μετά από τόση «διαδρομή»! Ας την δούμε λοιπόν…

Mιλήστε μας για τα παιδικά σας χρόνια…

Γεννήθηκα στον Πειραιά και από μικρός θυμάμαι ότι κόλλησα το… αεροπορικό μικρόβιο. Ηταν στην Κατοχή, όταν -βλέποντας μοντέλα της εποχής να πετάνε- θέλησα να ασχοληθώ με την ανεμοπορία. Υπήρχαν πρίν τον Πόλεμο εκπαιδευτικά κέντρα ανεμοπορίας της ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, 1936-41) σε όλη την Ελλάδα, με ανθρώπους-πρωτοπόρους της Αεροπορίας, όπως ο Δημήτριος Καμπέρος, να έχουν διατελέσει εκπαιδευτές. Εβλεπα τα Hurricane που απογειώνονταν από το Τατόϊ και μετά τα γερμανικά αεροπλάνα. Διαβάζαμε ξένα περιοδικά και βιβλία για την Αεροπορία που βρίσκαμε από τους Γερμανούς. Πιτσιρικάς στριφογύριζα ανάμεσα σε Μesserschmitt Bf109E και Junkers Ju87B Stuka στο Ελληνικό. Αλλά και στην πατρίδα μου τη Μάνη υπήρχε πολύ κοντά αεροδρόμιο (στους Μολάους) με Stuka. Ενας από τους πιλότους σε εκείνο το αεροδρόμιο ήταν και ο μετέπειτα διάσημος «Aσσος» της Luftwaffe Ηans-Ulrich Rudel, αλλά ο διοικητής της Πτέρυγας κάθετης εφόρμησης (Ι/Stg.2) δεν τον είχε σε… μεγάλη υπόληψη! (ΣΣ. Ο Rudel τα πρώτα χρόνια εθεωρείτο από τους ανωτέρους του μέτριος πιλότος και για μεγάλο διάστημα πετούσε ελάχιστα, κυρίως ως παρατηρητής ή στο πίσω κάθισμα, ενώ δεν έλαβε καν μέρος στη Μάχη της Κρήτης και ξεκίνησε πολεμικές αποστολές αργότερα, στο Ανατολικό Μέτωπο). Οι Γερμανοί μας άφηναν τότε να χαζεύουμε τα αεροπλάνα τους και σαν παιδιά μας έβαζαν καμιά φορά να καθήσουμε στο κόκπιτ! Μια μέρα στο χωριό Ελιά, απέναντι από το Γύθειο, είδαμε πέντε Bf109E να έχουν κάνει αναγκαστική προσγείωση μπροστά μας. Δεν έχασα την ευκαιρία να πάω και να τα περιεργαστώ από κοντά. Ακόμα θυμάμαι τα χρώματά τους σαν να ήταν χθές! RLM Grey, Green και Hellblau...με κίτρινα ρύγχη και ακροπτερύγια.

Πως ήταν το κλίμα στη νεολαία την εποχή εκείνη; Πως έβλεπαν το αεροπλάνο γενικότερα;

Στα νιάτα μου υπήρχε γενικά αυτό που θα λέγαμε κλίμα στρατιωτικών σχολών. Αν σου άρεσε το αεροπλάνο πήγαινες κατευθείαν στη Σχολή Ικάρων ή στις άλλες στρατιωτικές σχολές. Πάρα πολλοί φίλοι και συμμαθητές μου πήγαν. Εγώ δεν μπόρεσα διότι ο πατέρας μου επέμενε να γίνω γιατρός. Αλλά υπήρχε έντονη αεροπορική ατμόσφαιρα, διάχυτη στους νέους. Η παλιά γενιά όμως, οι πατεράδες μας, ήταν…αντιαεροπορική! Αν τους έλεγες κάτι για αεροπλάνα και Σχολή Ικάρων σε θεωρούσαν υποψήφιο…πτώμα!

Μετά τον Πόλεμο τι κάνατε;

Δραστηριοποιούμαι στη διοίκηση του Σώματος Ελλήνων Ανεμοπόρων που υπήρχε τότε. Το 1951 μπαίνω στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και αφοσιώθηκα στη μελέτη, αλλά η παράλληλη αγάπη μου για το άθλημα με οδήγησε, το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου (17.12.1951), να ιδρύσω την ΕΑΑ (Ενωση Αερομοντελιστών Αθηνών). Εχοντας φτιάξει τα πρώτα μου αερομοντέλα (ανεμόπτερα), ήδη από το 1945, διάβαζα το αμερικανικό περιοδικό «Model Airplane News». Σκεπτόμουν πως θα βρώ κι άλλους που να έχουν την ίδια τρέλα. Μια μέρα μου έρχεται η ιδέα: «Kατασκήνωνα» επί ώρες έξω από το μεγάλο περίπτερο της Ομόνοιας. Μόλις ερχόταν κάποιος να αγοράσει αερομοντελιστικό περιοδικό καταλάβαινα ότι ασχολείται με το χόμπυ και του έπιανα την κουβέντα. Ο ένας το είπε στον άλλον και έτσι μαζεύτηκε ο πυρήνας των πρώτων 24 μελών της Λέσχης. Η αεροπορική μου ενασχόληση δεν επηρέασε την πρόοδο μου ως φοιτητής. Είχα την ικανότητα να είμαι άριστος και στα δύο. Ακουγα παραδόσεις στην Ανατομική και από κάτω σχεδίαζα αεροπλάνα! Το μυαλό μου έπαιρνε στροφές…Και τα μεν και τα δε. Διάβαζα και πολλά ξένα αεροπορικά περιοδικά και βιβλία, αεροπορικά, μοντελιστικά, ιστορικά, τά πάντα. Είχα και αλληλογραφία με ξένους ειδικούς. Είχα στείλει τότε στον Βρετανό συγγραφέα αεροπορικών βιβλίων William Green (Famous Fighters/Bombers of WW2, Warplanes of the Third Reich – MacDonald & Jane’s) όλα τα στοιχεία για να γίνουν έγχρωμα ιστορικά profiles των αεροσκαφών της Eλληνικής Aεροπορίας και αυτά δημοσιεύτηκαν τότε στην «Αθλητική Αεροπορία». Αφησαν εποχή με το μεγάλο PZL24 και από κάτω όλα τα υπόλοιπα.

Πως φτιάχνατε τα μοντέλα σας τότε; Tι υλικά υπήρχαν;

Bρίσκαμε σχέδια στα ξένα περιοδικά στα οποία βασίζαμε τις ιδιοκατασκευές μας και το βασικό υλικό ήταν το ξύλο. Το 1960 στο φαρμακείο του Μαρινόπουλου, Πατησίων & Πανεπιστημίου, εμφανίστηκαν τα πρώτα πλαστικά μοντέλα σε νάϋλον σακουλάκια (Frog και Airfix). Δεν υπήρχαν χρώματα μοντελισμού και χρησιμοποιούσαμε λαδομπογιές. Βάζαμε τάλκ μέσα ώστε να τις μετατρέψουμε από γυαλιστερές σε ματ! Με αναμείξεις πετυχαίναμε τη σωστή απόχρωση. Είχα φτιάξει πολλά μοντέλα τότε αλλά τα περισσότερα τα χάριζα σε φίλους. Τα πρώτα αερομοντέλα ήταν μοντέλα ανεμοπτέρων, ελευθέρας πτήσης ή λαστιχοκίνητα, δέσμια και την ίδια εποχή ήρθαν και οι πρώτες πρωτόγονες τηλεκατευθύνσεις.

Στο μεταξύ έχετε τελειώσει το Πανεπιστήμιο;

Nαι το 1958 και λίγα χρόνια μετά επιστρέφω στην ΕΑΑ (Ενωση Αερομοντελιστών Αθηνών), ως πρόεδρος. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 κατασκευάζω (μαζί με τον Πλάτωνα Κουρουβακάλη) το Jodel D-9 Bebe, με κινητήρα VW 1600cc, το πρώτο ερασιτεχνικό πειραματικό αεροπλάνο που πέταξε στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1969-1972. Το 1972 ιδρύω την Αερολέσχη Πειραιώς μαζί με τον Παναγιώτη Βαξεβανάκη. Σύντομα έγινε η καλύτερη και πιο δραστήρια αερολέσχη της Ελλάδας και το 1974 απέκτησε και το δικό της περιοδικό, την «Αθλητική Αεροπορία», ένα πνευματικό παιδί μου, που πάντα ήθελα να δημιουργήσω για να διαδοθεί η Αεροπορική Ιδέα στους νέους. Ηθελα με αυτόν τον τρόπο να κάνω καλό στην πατρίδα μου. Ηταν το πρώτο και το μοναδικό για πολλά χρόνια ελληνικό αεραθλητικό περιοδικό, αρχικά τριμηνιαίο και κατόπιν διμηνιαίο, που κυκλοφορούσε σε μέλη και συνδρομητές αλλά και στο περίπτερο μέσω πρακτορείου σε όλη την Ελλάδα. Υπήρχε μόνον ένα άλλο σχετικό περιοδικό, ο «Ικαρος», στον οποίο μάλιστα αρθρογραφούσα, αλλά δεν κράτησε πολύ. Με την «Αθλητική Αεροπορία» βγάλαμε 33 τεύχη, από το Σεπτέμβριο του 1974 μέχρι το Φεβρουάριο του 1980. Eίχα αντιληφθεί νωρίς ότι για τη διάδοση του αεραθλητικού πνεύματος έπρεπε να υπάρχει και το κατάλληλο εξειδικευμένο έντυπο και όχι τα καθαρώς εμπορικά που υπήρχαν τότε. Πρότυπά μου ήταν μεγάλα ξένα περιοδικά, όπως το «Air Progress». Σήμερα συναντώ μεγάλους ανθρώπους, ακόμα και χειριστές της ΠΑ, που με σταματάνε για να μου πούνε ότι «αν δεν είσασταν εσείς δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα», από πιλότος μέχρι μηχανικός ή αεροναυπηγός. Τότε ήταν που φούντωσε η Αεροπορία και ο Αεραθλητισμός στην Ελλάδα. Το έκανα για το καλό της πατρίδας μας χωρίς καμία ιδιοτέλεια. Το φρόντιζα το περιοδικό πολύ, μέχρι και στο τυπογραφείο έτρεχα για να δώ αν έβγαινε σωστά. Αξιοποίησα γνωριμίες για να μας κάνουν καλύτερες τιμές οι προμηθευτές (τυπογράφοι, χαρτέμποροι, ατελιέ, κλπ) και να έχει όφελος η Αερολέσχη. Είχαμε και κάποιες διαφημίσεις, χωρίς όμως να έχουμε πάντα και τους κατάλληλους ανθρώπους για να την κυνηγήσουν.

Το 1980 ήταν που ιδρύσατε το ΣΠΑ;

Ναι, το 1980 ιδρύω τον ΣΠΑ (Συνδεσμο Πειραματικών Αεροκατασκευών) και το 1986 αναβιώνω το περιοδικό που μετονομάζεται σε «Αθλητική Αεροπορία & Αερομοντελισμός», συνεχίζοντας την έκδοσή του μέχρι το 1990. Τα περιοδικά αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να φτιαχτούν στην Ελλάδα πάνω από 40 ερασιτεχνικά – πειραματικά αεροπλάνα. Διάβαζαν τα άρθρα και κατασκεύαζαν εμπνεόμενοι από αυτά. Μου είχε τύχει να συναντήσω… κατσικοβοσκούς, αγρότες και άλλους -που δεν βάζει το μάτι σου- να έχουν δεί άρθρα και να έχουν φτιάξει αεροπλάνα, τα οποία μάλιστα έχουν πετάξει!

Πότε αποκτήσατε εργαστήριο;

Πάντα είχα εργαστήριο! Το πρώτο ήταν στο…πλυσταριό του πατρικού μας σπιτιού στην ταράτσα. Σιγά σιγά μεγάλωνε και κάποια στιγμή μετακόμισε σε ένα άλλο δικό μας παλιό σπίτι στον Πειραιά, όπου έφτιαξα και το περίφημο υπερελαφρό ανεμόπτερο ΚΙΚΙ-7 που έγινε πασίγνωστο. Κατόπιν αγόρασα ένα ευρύχωρο υπόγειο κοντά στο σπίτι και το έχω διαμορφώσει σε μόνιμο εργαστήριο και βιβλιοθήκη με πάρα πολλά σπάνια βιβλία εποχής και σχέδια αεροπλάνων. Ακόμα και τώρα πηγαίνω και φτιάχνω μονοθέσια υπερελαφρά αεροπλάνα.

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 εκδίδετε άλλο ένα περιοδικό;

Πάντα πίστευα στην δύναμη των  περιοδικών, καθώς και στην χρησιμότητά τους. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 κάνω μια νέα εκδοτική προσπάθεια. Σαν πρόεδρος του Συνδέσμου Πειραματικών Αεροκατασκευών (ΣΠΑ) εκδίδω το περιοδικό “ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ” με σαφή προσανατολισμό στις ερασιτεχνικές και πειραματικές αεροκατασκευές. Ξεκίνησε σαν μία ολιγοσέλιδη έκδοση, όμως γρήγορα αναπτύχθηκε σε πολυσέλιδο περιοδικό, στα πρότυπα της “Αθλητικής Αεροπορίας”. Το περιοδικό εκδίδεται μέχρι τις αρχές του 1994 υπό δική μου διεύθυνση και συνεχίζει να εκδίδεται από τον ΣΠΑ μέχρι το 2003.

Ζήσατε τον Αεραθλητισμό στην Ελλάδα σχεδόν επί επτά δεκαετίες. Ποιες ήταν οι βασικές διαφορές στο πως έβλεπε το άθλημα ο κόσμος και ιδιαίτερα οι νέοι, τότε και τώρα;

Υπήρχε πάντα μεγάλη προθυμία των νέων να ασχοληθούνε με τον Αεραθλητισμό και με την Αεροπορία γενικότερα. Αλλά τότε δεν υπήρχανε τα μέσα. Εγώ ο ίδιος έκανα να δώ ξύλο BALSA πολλά χρόνια και μου έφεραν ως δείγμα μερικοί Ικαροι από το εξωτερικό για να δώ πως είναι, ένα τόσο δα κομματάκι ξύλου! Το 1951 με την ΕΑΑ κάναμε εισαγωγή μοντελιστικών υλικών από το εξωτερικό αλλά είχαμε να αντιμετωπίσουμε την εχθρότητα του κράτους και την γραφειοκρατία. Στο τελωνείο βάζανε τα υλικά στην κατηγορία των «αθυρμάτων» (παιχνιδιών - στην καθαρεύουσα της εποχής!) με πολύ υψηλό φόρο και δασμούς 100% επάνω!  Ωστόσο φέρναμε τα πάντα, τα γνώρισε ο κόσμος και άρχισε να φουντώνει το εμπόριο μοντελιστικών ειδών από εισαγωγείς. Μέχρι τότε καθόμασταν και φτιάχναμε τα μοντέλα μας από το μηδέν. Μετά το φούντωμα του εμπορίου αρχίσανε να θέλουνε όλοι τα εύκολα και τα έτοιμα αερομοντέλα. Και άμα έσπαγε το πέταγαν ως άχρηστο ενώ ο σωστός μοντελιστής δεν πετάει τίποτα αλλά κάθεται και το επισκευάζει. Εχει τη δημιουργία μέσα του. Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι μοντελιστές ευτυχώς!

Τότε ήταν που είχα προβλέψει ότι τα αερομοντέλα θα παίξουν ρόλο στην Αμυνα, όπερ και εγένετο με τα τηλεκατευθυνόμενα μη επανδρωμένα οχήματα (UAV) που σήμερα επιχειρούν παντού και αναπτύσσονται ταχύτατα εκτοπίζοντας ακόμα και τα κλασικά αεροσκάφη από επιχειρήσεις. Τότε όμως το έβλεπαν μυωπικά οι καρεκλοκένταυροι της κρατικής εξουσίας. Μόνο ένας υπουργός Μεταφορών, ονόματι Εμμανουήλ Φθενάκης (της σύντομης κυβέρνησης Μαρκεζίνη) το 1973 είχε δεί ζεστά το θέμα και ενδιαφέρθηκε να μας βοηθήσει οικονομικά. Ηταν σπουδαγμένος στην Αμερική και καταλάβαινε πως ο μοντελισμός και ο αεραθλητισμός συνέφερε το κράτος. Σε μια συνάντηση με ρωτάει πόσα χρήματα θέλουμε ως κρατική επιχορήγηση για την Αερολέσχη και του λέω ένα ποσό. Όπως ήταν γυρίζει στη γραμματέα του και της λέει «γράψε τα διπλά»! Ηταν προοδευτικός αλλά ήταν ένας και δεν έμεινε και πολύ! Ολοι οι άλλοι μόνο λόγια, «θα δούμε», κλπ.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα ήταν και είναι ότι υπάρχει παντού διάχυτο το φαινόμενο της μισαλλοδοξίας. Να σου φάω τη θέση, να σε σαμποτάρω, να «ψοφήσει η γίδα του διπλανού», όχι να γίνω εγώ καλύτερος – και να σεβαστώ την άποψή σου. Δυστυχώς συμβαίνει σε μεγάλη έκταση και συνεχίζεται…

Μετά από τόσα χρόνια και τόση δραστηριότητα ποιο θα λέγατε ότι είναι το μεγαλύτερο προσωπικό σας επίτευγμα;

Κατά πρώτο λόγο το περιοδικό «Αθλητική Αεροπορία» διότι προσέφερε πολλά στον τόπο και δεύτερον τα αεραθλητικά σωματεία και λέσχες που ίδρυσα και που τα διοικούσα, προσπαθώντας πάντα να τα κρατώ σε σωστό επίπεδο λειτουργίας. Στα editorial συνήθως έβγαζα μια πικρία διότι ήθελα να τονίσω στους εμπλεκόμενους και συνεργαζόμενους όλα τα θέματα που εμπόδιζαν τη διάδοση του αεραθλητισμού – προς γνώσιν και συμμόρφωσιν…

Εκτός από περιοδικά έχετε γράψει και ένα βιβλίο;

Nαι βεβαίως, τα «Αεροπορικά Σπορ» το 1980, μαζί με τον Κ. Πικρό, μια έκδοση που περιέχει τα πάντα για τον Αεραθλητισμό και έγινε μεγάλη επιτυχία.

Πως διατηρείστε μέχρι σήμερα τόσο δραστήριος και γεμάτος ζωτικότητα; H διατροφή μήπως;

Tα καλά γονίδια. Διατροφή; Ποτέ δεν ήμουν φαγάς. Πάντα έτρωγα για να ζώ και δεν ζούσα για να τρώω!

Τι θα είχατε να συστήσετε στους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με το μοντελισμό και τον αεραθλητισμό γενικότερα;

Οι νέοι μπορούν εύκολα να ασχοληθούν – τουλάχιστον αυτοί που το θέλουν πραγματικά. Δεν θα πρέπει να επηρρεάζονται από άλλες γνώμες και προπάντων να μην μισούν τους συναδέλφους τους!

«…Σκεπτόμουν πως θα βρώ κι άλλους που να έχουν την ίδια τρέλα και μια μέρα την έστησα επί ώρες στο μεγάλο περίπτερο της Ομόνοιας. Οποιος ζητούσε να αγοράσει το περιοδικό ήξερα ότι ασχολείται και του έπιανα την κουβέντα. Ο ένας το είπε στον άλλον και έτσι μαζεύτηκε ο πυρήνας των πρώτων μελών της Λέσχης…»

«…Διάβαζαν τα άρθρα και κατασκεύαζαν εμπνεόμενοι από αυτά. Μου είχε τύχει να συναντήσω… κατσικοβοσκούς, αγρότες και άλλους -που δεν βάζει το μάτι σου- να έχουν δεί άρθρα και να έχουν φτιάξει αεροπλάνα, τα οποία μάλιστα έχουν πετάξει!...»

«…Το πρόβλημα στην Ελλάδα ήταν και είναι ότι υπάρχει παντού διάχυτο το φαινόμενο της μισαλοδοξίας. Να σου φάω τη θέση, να σε σαμποτάρω, να ψοφήσει η γίδα του διπλανού, όχι να γίνω εγώ καλύτερος. Δυστυχώς συμβαίνει σε μεγάλη έκταση και συνεχίζεται…»

Θα μπορούσαμε να συζητάμε επί ώρες και στον τομέα του Αεραθλητισμού θα μπορούσαν να ειπωθούν και να γραφτούν πολύ περισσότερα. Oσα δεν ειπώθηκαν είναι λίγο-πολύ ευκόλως εννοούμενα στην ελληνική πραγματικότητα, μια και ο Αεραθλητισμός δεν είναι το μόνο σπόρ που πάσχει στη χώρα μας. Όμως θελήσαμε να επικεντρωθούμε στο μοντελισμό και τη θέληση του Παντελή Καλογεράκου να προσφέρει με όλες τις δυνάμεις του στη διάδοση της Αεροπορικής Ιδέας. Αποχαιρετηθήκαμε έχοντας μια πρόσκληση να τον επισκεφτούμε στο εργαστήριό του για να δούμε τις κατασκευές του από κοντά – και να συμπληρώσουμε τη συλλογή μας από κάποια παλιά τεύχη που λείπουν. Τον ευχαριστήσαμε για την ευκαιρία να μιλήσουμε και να θυμηθούμε τα παλιά. Μακάρι η Ελλάδα να είχε περισσότερους σαν αυτόν τον άνθρωπο - σε πολλούς τομείς. Ισως κάποια πράγματα να ήταν διαφορετικά.

Κοιτάζω τις κιτρινισμένες σελίδες των περιοδικών της Αερολέσχης και ξαναδιαβάζω τους τίτλους άρθρων που γράφτηκαν πριν 40 χρόνια. Όχι μόνο τα μοντελιστικά. Αυτά δεν ήταν πολλά. Υπήρχαν περισσότερα για τη ραγδαία εξέλιξη της αεροπορικής τεχνολογίας, τα μαχητικά και πολιτικά τζετ, που πέταξαν για πρώτη φορά κατά τη θρυλική δεκαετία του ΄70, ανεμοπορικά θέματα, επεξηγηματικά για την τεχνική της πτήσης, προσωπικές αφηγήσεις, την απώλεια στήριξης, την Ιστορία των πρώτων Ελλήνων Αεροπόρων, Αερομαχίες του Β’ ΠΠ και τόσα άλλα που στα μάτια ενός εφήβου αποκτούν άλλες διαστάσεις και ξετυλίγουν μπροστά του ένα κόσμο έρευνας, μελέτης, μάθησης, δημιουργίας αλλά και ψυχαγωγίας.

Ήμασταν τυχεροί όσοι εμπνευστήκαμε από το έργο του και πήραμε μια γερή δόση από την ουσία όλων αυτών που, όσο μας επιτρέπουν οι συνθήκες αυτής της περίεργης χώρας, διαδίδουμε με τη σειρά μας στη Νέα Γενιά. Συνεχίζοντας το όνειρο και την επιθυμία του ανθρώπου που μόλις αποχαιρετήσαμε και απομακρύνεται για να επιστρέψει πάλι στο εργαστήριό του…

Καλές κατασκευές Γιατρέ!

Χρήσιμα Links

Το πιο κάτω υλικό προέρχεται από το πολύ ενδιαφέρον site http://www.aerodata.gr του φίλου μοντελιστή Βασίλη Κατηνιώτη, Αντιπροέδρου της ΕΑΑ (Ενωσης Αερομοντελιστών Αθηνών). Αξίζει να το επισκεφθείτε και θα ανακαλύψετε θησαυρούς!

http://www.aerodata.gr/biographies.php?id=6

http://www.aerodata.gr/pdf/books/13/13.pdf

http://www.aerodata.gr/pdf/books/220/220.pdf

Επίσης πολύ φωτογραφικό υλικό στο site της ΕΑΑ:

http://www.eaa.aeromodelling.gr/eaa-006.htm

(Η συνέντευξη του Παντελή Καλογεράκου πραγματοποιήθηκε το Δεκέμβριο του 2013. Ο Γιατρός έφυγε από κοντά μας πλήρης ημερών, λίγα χρόνια πριν κλείσει έναν αιώνα, στις 30.1.2024)