Aπό το Cottage Industry στους...Κολοσσούς!

Κατά την πρόσφατη επίσκεψή μας στην GasPatch Models, εκτός από την ευκαιρία να θαυμάσουμε τους ανθρώπους της εταιρίας, ενώ δούλευαν τρέχοντα και μελλοντικά project, είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε τη μόδα των βελτιωτικών και των αξεσουάρ που καλά κρατεί και δυναμώνει.

Αφορμή η φιλοσοφία της GasPatch να προσφέρει μέσα στην τιμή του κιτ ό,τι χρειάζεται ο μοντελιστής για να φτιάξει ένα τέλειο μοντέλο χωρίς να καταφύγει σε βελτιωτικά, αλλά και χωρίς αυτό να αποτρέπει την εταιρία από το να προσφέρει εξτρά βελτιωτικά, όπως πολυβόλα, δέστρες συρματόσχοινων και πολλά άλλα χρήσιμα.

Το ερώτημα είναι αν είναι λογικό, σωστό, ηθικό (ή καθαρά παρορμητικό) να αγοράζουμε ένα κιτ των 30 ευρώ και να θέλουμε άλλα…130 για να αποκτήσουμε όλα εκείνα τα βελτιωτικά και αξεσουάρ προκειμένου να προσθέσουμε την πολυπόθητη λεπτομέρεια και να μην υστερούμε από τους άλλους (έχουμε και διαγωνισμούς), ενώ βεβαίως έχουμε αγχωθεί από τη στιγμή που διαβάσαμε σε πέντε forum ή -αν προτιμάτε- fora (πληθυντικός του λατινικού forum) και άλλα τόσα περιοδικά ότι το τελευταίο δημιούργημα της Ρετραμπελ είναι εντελώς λάθος σε…118 σημεία τουλάχιστον!

Από τη δεκαετία του ΄90 και ακόμα παλαιότερα, από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80, με πρώτους τους Verlinden και Airwaves, και πιθανότατα άλλους που μας διαφεύγουν αυτή τη στιγμή, η τάση των βελτιωτικών εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Τα πρώτα προϊόντα της λεγόμενης cottage industry (οικιακή βιομηχανία σε ελεύθερη μετάφραση) ήταν περισσότερο αξεσουάρ και μάλιστα απαραίτητα (δηλαδή κάλυπταν σημαντικές ελλείψεις ή ανάγκες της εποχής) και λιγότερο βελτιωτικά, υπό την σημερινή έννοια να διορθώνουν δηλαδή λάθη της εταιρίας του κιτ.

Ετσι λοιπόν είχαμε βάσεις & αξεσουάρ διοραμάτων, σήματα remove before flight, χαλκομανίες, κινητήρες, φιγούρες σε αεροπορικές κλίμακες και τα σχετικά. Η χρήση του υλικού της ρητίνης βοήθησε πολύ στην εξάπλωση της αγοράς των προϊόντων αυτών, καθώς ήταν εύκολο για τον καθένα να φτιάξει καλούπια και να αναπαράγει το πρωτότυπο που είχε δημιουργήσει. Το ίδιο έγινε και με τη χρήση των φωτοχαραγμένων σε μεταλλικό φύλλο (photo-etched), αλλά και του χυτευτού μετάλλου σε πολλές περιπτώσεις.

Κάπου στην πορεία χάθηκε η…μπάλα. Η εταιρία του Verlinden, από οικιακή στο σπιτάκι του στη Λιέγη, έγινε πολυεθνική με εργοστάσια, γραφεία & αποθήκες στις ΗΠΑ. Η Eduard έδωσε το έναυσμα για δεκάδες άλλες εταιρίες με photo-etched και σήμερα είναι από τις μεγαλύτερες εταιρίες παραγωγής κανονικών μοντέλων & βελτιωτικών με εκατοντάδες υπαλλήλους. Πριν βγεί το κιτ έχουν ήδη διαρρεύσει τα 20 βελτιωτικά που θα το συνοδεύσουν και φυσικά "κουμπώνουν" με τα ευρήματα των ανοιχτομάτηδων του διαδικτύου, που από τα test shots προπαραγωγής έχουν εντοπίσει 257 λάθη, βάζοντας δίπλα και τις φωτό του πραγματικού.

Είναι αδύνατο να απαριθμήσουμε - και δεν έχει νόημα να αναφέρουμε άλλα παραδείγματα. Είναι βέβαιο πως ο καθένας μας έχει επενδύσει κατά καιρούς σημαντικά ποσά σε τέτοιου είδους προϊόντα, η τύχη των οποίων ακολουθεί αυτή των κιτ: Συχνά αγοράζουμε περισσότερα από όσα μπορούμε να φτιάξουμε και στην πορεία θα βγεί κάτι καλύτερο που μια εσωτερική (ή εξωτερική;) παρόρμηση μας ωθεί να το αποκτήσουμε.

Το ερώτημα είναι, για να επανέλθουμε, αν αξίζει να ακολουθούμε κατά πόδας την τάση που δημιουργείται και το «βομβαρδισμό» που δεχόμαστε για να βελτιώσουμε σχεδόν αναγκαστικά το «φτωχό» μας κιτ.

Σαν να μην έφταναν αυτά που διαβάζουμε στα forα και στα περιοδικά, έχουμε και τα Social Μedia και κυρίως το Facebook, όπου γίνεται μια πολύπλευρη προώθηση αυτών των προϊόντων απευθείας από τις εταιρίες αλλά και έμμεσα από τους πρώτους χρήστες ή δοκιμαστές.

Ας μην ξεχνάμε ότι περνάμε κρίση και ο προϋπολογισμός μας καλό είναι να είναι σωστά τοποθετημένος. Αλλά ακόμα και αν δεν υπήρχε κρίση, ακόμα και αν δεν είχαμε κανένα οικονομικό περιορισμό, πόσοι από μας έχουν το χρόνο και τις ικανότητες να τοποθετήσουν όλα αυτά τα βελτιωτικά σε όλα τους τα μοντέλα ή στα περισσότερα από αυτά; (διότι, αν βελτιώσουμε ένα, τα υπόλοιπα θα τα αφήσουμε αβελτίωτα, ούτε καν το….κόκπιτ;)

Εκτός από μια μειοψηφία, που είναι και γρήγοροι και πολύ καλοί μοντελιστές, οι περισσότεροι από μας είμαστε κοντά στη μετριότητα (let's face it!) και καλά κάνουμε διότι πρώτα τα μοντέλα αρέσουν σε μας και μετά σε όποιον τύχει να τα δεί. Και ο διαθέσιμος χρόνος μας είναι περιορισμένος. Τι είναι καλύτερο; Να φτιάξουμε ένα υπερβελτιωμένο μοντέλο που θα μας φάει μήνες και χρόνια ή καμιά δεκαριά στο ίδιο διάστημα, νορμάλ (ότι σημαίνει για τον καθένα αυτό) ή ελάχιστα βελτιωμένα, που θα τα ευχαριστηθούμε καλύτερα; Tην απάντηση θα την δώσει ο καθένας από μας στον εαυτό του…

Σίγουρα θα χρειαστεί να προσθέσουμε λεπτομέρεια σε ένα μέτριο κιτ ή σε ένα θέμα που μας αρέσει πολύ. Σκεφθείτε όμως. Από αυτά που βάζουμε στο κόκπιτ πόσα φαίνονται στο τέλος; Πόσα ποδωστήρια από photo-etched (που μας παίδεψαν κιόλας) φαίνονται μέσα στα σκοτάδια της μπανιέρας;

Mας αρκεί να ξέρουμε πως βρίσκονται εκεί – και ας είναι αόρατα;

Αρχίζουμε να μπαίνουμε στα χωράφια εκείνων που κάνουν πλήρη εσωτερική λεπτομέρεια στην άτρακτο – και μετά απλά ενώνουν τα δύο μισά (όχι και τόσο απλά διότι με τόση υπερλεπτομέρεια δεν κλείνει εύκολα η ρημάδα…)

Τουλάχιστον τραβάνε μερικές φωτογραφίες πριν την κλείσουν. Κάτι είναι κι αυτό. Να παίρνουμε μάτι κι εμείς οι κοινοί θνητοί.

Ισχύει (;) εδώ το «μέτρον άριστον» αλλά και το «περί ορέξεως….».

Γράφοντας αυτές τις γραμμές έπεσε το μάτι μας σε ένα νέο ρητινένιο κομμάτι που βελτιώνει το πάνω μέρος του ρύγχους του νέου Bf109G-6 της Revell στην 1/32 (φωτό στην αρχή του άρθρου). Διορθώνει λέει το ένα χιλιοστό επιπλέον που έπρεπε να απέχουν μεταξύ τους τα αυλάκια των πολυβόλων! Και πολύ καλά κάνει. Τώρα που το βλέπω νοιώθω μια ακατανίκητη ώθηση να το παραγγείλω! Αν το αγνοήσω θα ξέρω πως το μοντέλο θα είναι λάθος!

Από την άλλη, αν αθροίσουμε τα βελτιωτικά, αξεσουάρ, χαλκομανίες και άλλα που αγοράζουμε παρορμητικά, χωρίς να χρησιμοποιήσουμε ποτέ επί χρόνια (και δεκαετίες) τότε «βρίσκουμε»  χρήματα για καλό αερογράφο, κομπρεσέρ αξιώσεων, βιτρίνα ή βιτρίνες, μεγάλα κιτ και άλλα «ακριβά» πράγματα που υποσυνείδητα ενδεχομένως απαξιώνουμε διότι δεν μπορούμε να τα αποκτήσουμε εύκολα.

Δύσκολες επιλογές…

Ας βρεί ο καθένας μας το δικό του σημείο ισορροπίας ώστε να απολαμβάνει καλύτερα το χόμπυ. Μέχρι τότε ευχόμαστε σε όλους Καλή Ανάσταση & Καλό Πάσχα! Με πολλά μοντέλα και ατελείωτες ώρες απόλαυσης!

(H φωτό του ολίγον...πασχαλιάτικου egg plane F-16 Block 52 της Hasegawa είναι του Πολωνού μοντελιστή Piotr Dmitruk από το ARC Forum)