P-39Q Airacobra, Εduard 1/48

H δημιουργία του Ρ-39 ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1930 στα σχεδιαστήρια της Bell Aircraft Corporation στο Μπούφαλο των Η.Π.Α.  Οι πνευματικοί πατέρες του ήταν οι R. J. Woods και O. L. Woodson. Η  σχεδίαση του P-39  ήταν  ασυνήθιστη για τα τότε δεδομένα. Ο κινητήρας είχε τοποθετηθεί στην μέση της ατράκτου, πίσω από το κόκπιτ, ώστε να χωρέσει στο ρύγχος το βαρύ πυροβόλο των 37 χιλ. με 30 βολές, τα δύο πολυβόλα των 12.7 χιλ. και το σύνολο του ριναίου τροχού με την φωλιά του (το Airacobra ήταν το πρώτο μονοκινητήριο μαχητικό που έφερε ριναίο τροχό). Ο άξονας που μετέδιδε την κίνηση στην έλικα περνούσε κάτω από το κάθισμα του πιλότου. Η πρώτη του πτήση έγινε στις 6 Απριλίου του 1938 φορώντας έναν κινητήρα δωδεκακύλινδρο V υγρόψυκτο Allison 1710 που απέδιδε 1150 ίππους στην απογείωση.  Ο κύριος λόγος για την μεγάλη σταθερότητα του αεροσκάφους σε όλους τους άξονες ήταν η τοποθέτηση του κινητήρα στο κέντρο βάρους.  Επίσης η τοποθέτηση του κινητήρα στην μέση έδινε την δυνατότητα στους σχεδιαστές να δημιουργήσουν ένα πολύ αεροδυναμικό ρύγχος.  Έχοντας τελειώσει τις δοκιμαστικές πτήσεις με πολύ καλά αποτελέσματα ξεκίνησε αμέσως η παραγωγή και οι  πρώτες παραδόσεις άρχισαν τον Απρίλιο του 1941. Εκτός από τον προαναφερθέντα  οπλισμό στο ρύγχος, έφερε ανάλογα με την έκδοση 2 ή 4 πολυβόλα των 7,62 χιλ. και 200 βαο στις πτέρυγες, ή δύο πολυβόλα των 12,7 χιλ. σε εξωτερικές γόνδολες, με 900 βαο.  Μπορούσε να μεταφέρει σε ένα κεντρικό φορέα μία εξωτερική δεξαμενή καυσίμου, ή μία βόμβα.  Η γραμμή παραγωγής έκλεισε τον Σεπτέμβριο του 1944, αφού κατασκευάστηκαν 9.584 μονάδες. Οι σοβιετικοί παρέλαβαν 4.759 μονάδες και ανέδειξαν πολλούς άσσους με το Ρ-39. Το Airacobra έδρασε σχεδόν σε όλα τα μέτωπα, από την Σοβιετική Ένωση και την Βόρειο Αφρική έως τον Ν.Δ. Ειρηνικό και την Χαβάη σαν επιθετικό εγγύς υποστήριξης χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπήρχε πρόβλημα να εμπλέκεται και σε αερομαχίες όπου σημείωσε αρκετές καταρρίψεις, ειδικά εναντίων των ιαπώνων αντιπάλων του. Η φυσική εξέλιξη του P-39 ήταν το P-63 Kingcobra. Είχε αρκετές ομοιότητες στην άτρακτο, αλλά η ουρά και οι πτέρυγες ήταν ξανασχεδιασμένα, δίνοντας του καλύτερες επιδόσεις. 

Κατασκευή

Ανοίγοντας το μικρό σχετικά, αλλά υπερπλήρες κουτί του κιτ της Eduard συναντάμε τα πάντα προσεκτικά συσκευασμένα σε πλαστικές σακούλες.  Σε τρία πλαίσια βρίσκουμε 129 κομμάτια σε λαδί  πλαστικό, 6 κομμάτια σε διαφανές λεπτό πλαστικό με άριστη διαφάνεια, ένα πλαίσιο με 54 φωτοχαραγμένα κομμάτια στην γνωστή ποιότητα της εταιρίας, ένα φύλλο με έτοιμες μάσκες για τα διαφανή μέρη, τις ζάντες των τροχών,  των αντιολισθητικών περιοχών στις πτέρυγες  και τον αριθμό σειράς στην ουρά, ένα φιλμ για τα όργανα έλεγχου στο κόκπιτ και ένα βαρίδι για να ισορροπεί το μοντέλο στα σκέλη του. Οι γραμμώσεις είναι παντού λεπτές και χαραγμένες. Οι επιφάνειες ελέγχου είναι παντού ενσωματωμένες. Περισσεύματα πλαστικού δεν υπάρχουν. Το πιλοτήριο είναι πλήρες και μάλλον δύσκολα θα χρειαστεί κάτι επιπλέον.  Τα σκέλη προσγείωσης είναι αρκετά λεπτομερή για την κλίμακα αλλά και ικανά να σηκώσουν το βάρος του μοντέλου, το οποίο είναι αυξημένο λόγω του βαριδιού που τοποθετείται για να ισορροπεί. Οι  φωλιές είναι σωστές με το πρέπον βάθος και με αρκετή λεπτομέρεια.  Δίνονται δύο σετ τροχών εκ των οποίων το ένα έχει τα ελαστικά πατημένα, καθώς και τρία διαφορετικά σετ εξατμίσεων. Επίσης δίνονται μία τρίφυλλη και μία τετράφυλλη έλικα με τα πτερύγια χωριστά. Υπάρχουν δύο φυλλάδια, το ένα απεικονίζει την κατασκευή του μοντέλου και το άλλο την τοποθέτηση των χαλκομανιών, την χρήση των μασκών και τις παραλλαγές βαψίματος.  Η κατασκευή ξεκίνησε ως συνήθως από το κόκπιτ. Ο πίνακας των οργάνων φτιάχνεται από «σάντουιτς» φωτοχαραγμένων κομματιών και φιλμ και βάφτηκε με μαύρο της Humbrol. Το σύνολο αποτελείται από αρκετά κομμάτια και αν βαφτεί προσεκτικά γίνεται αρκετά αληθοφανές. Για όσους δεν τα πάνε καλά με τα φωτοχαραγμένα κομμάτια ο πίνακας δίνεται και σε πλαστικό. Το ίδιο συμβαίνει και με αρκετά άλλα κομμάτια του κιτ, όπως τα ψυγεία στις πτέρυγες κ.α. Οι λεπτομέρειες αναδείχτηκαν περνώντας τις επιφάνειες με στεγνό πινέλο και ανοικτότερους τόνους χρώματος από αυτά που είχαν βαφτεί. Το roll bar που βρίσκεται πίσω από το κάθισμα τρυπήθηκε με λεπτά τρυπάνια 0,5, 0,8 και 1 χιλ. Το χειριστήριο κολλήθηκε με κλίση προς τα πίσω (αργότερα θα κοπούν τα πηδάλια ύψους βάθους και θα κολληθούν ανεβασμένα). Το κάθισμα, πριν τοποθετηθούν οι ζώνες τρίφτηκε με ντουκόχαρτο για να λεπτύνει. Τοποθετήθηκαν οι ζώνες και ο χώρος βάφτηκε με interior green της Xtracolor. Το σύνολο του πιλοτηρίου και της φωλιάς του ριναίου τροχού κλείστηκαν μέσα στην άτρακτο χωρίς πρόβλημα. Πριν κολληθούν τα τμήματα των πτερύγων, κόπηκαν τα φλαπς. Κατόπιν κατασκευάστηκαν άλλα με φύλλο πλαστικού. Κολλώντας τα τρία κομμάτια που αποτελούν τις πτέρυγες, τα κενά που είχαν δημιουργηθεί από την αφαίρεση των φλαπς κλείσθηκαν με φύλλο πλαστικού και δημιουργήθηκαν και οι νευρώσεις. Η εφαρμογή  των πτερύγων στην άτρακτο ήταν καλή και δεν χρειάσθηκε παρά ελάχιστος στόκος στο κάτω και πίσω μέρος της ένωσης. Τα πηδάλια κλίσης κόπηκαν στα πλαϊνά τους με  πριονάκι  Xacto για να αναπαρασταθεί το κενό που υπάρχει μεταξύ πτέρυγας και πηδαλίου. Το αλεξήνεμιο κολλήθηκε στην άτρακτο και στοκαρίστηκε με ελάχιστο στόκο.  Αυτό που δείχνει για περίσσευμα πλαστικού στις εξατμίσεις δεν πρέπει να καθαριστεί γιατί είναι το γαζί της οξυγονοκόλλησης που υπάρχει σε κάθε εξαγωγή της εξάτμισης. Η υπόλοιπη συναρμολόγηση έγινε ακολουθώντας τις οδηγίες του σχεδίου χωρίς απρόοπτο μια και η εφαρμογή των κομματιών είναι πολύ καλή.

Βάψιμο

Το μοντέλο τρίφτηκε προσεκτικά στα ελάχιστα σημεία που είχε στοκαριστεί με ντουκόχαρτα από 600 - 2000 βαθμούς και ακολούθως πλύθηκε με απορρυπαντικό πιάτων. Τα ανοίγματα του κόκπιτ και του συστήματος προσγείωσης κλείστηκαν με βρεγμένη χαρτοπετσέτα, ενώ το αλεξηνέμιο μασκαρίστηκε με τις μάσκες που δίνει το κιτ διευκολύνοντας πολύ. Το μοντέλο ψεκάστηκε στο ρύγχος, τα χείλη προσβολής και το επάνω μέρος των πτερύγων με aluminium για να γίνουν αργότερα φθορές, καθώς και στην ουρά για να μη χρειαστούν πολλά ΄΄χέρια΄΄  άσπρο χρώμα.  Ακολούθησε το άσπρο στα χείλη προσβολής των κυρίως πτερύγων και την ουρά. Κατόπιν ψεκάστηκε το neutral gray Η 53 της Gunze στις κάτω επιφάνειες. Ακολούθησε μασκάρισμα του μοντέλου και βάφτηκαν οι επάνω επιφάνειες το olive drab H 78 επίσης της Gunze.  Ενώ  στέγνωναν τα χρώματα, ετοιμάστηκε το σύστημα προσγείωσης. Τα σκέλη βάφτηκαν με interior green 158  της  Humbrol, και οι τροχοί με  μίγμα μαύρου, ελάχιστου μεσαίου γκρι και red brown. Όταν στέγνωσαν βάφτηκαν στην περιφέρειά τους με dark earth με την μέθοδο του στεγνού πινέλου. Τα πτερύγια της έλικας, αφού τρίφτηκαν με ντουκόχαρτο ώστε να γίνουν ακόμα λεπτότερα κολλήθηκαν με την πλήμνη και τον κώνο. Ψεκασμός του μοντέλου με gloss βερνίκι, σαν προετοιμασία για τις χαλκομανίες δεν έγινε γιατί τα χρώματα είναι σατινέ. Ακολούθως τοποθετήθηκαν τα εξαιρετικά σήματα της Cartograf. Αυτά είναι πολύ λεπτά, είχαν πολύ καλή συμπεριφορά και κόλλησαν εύκολα με την βοήθεια ελάχιστου βελτιωτικού υγρού της Gunze. Δίνονται πλήρη προειδοποιητικά και αφορούν 4 αεροσκάφη (ένα αμερικάνικο, ένα ρωσικό, ένα γαλλικό και ένα ιταλικό) σφραγίστηκαν δε με δύο λεπτά στρώματα διαφανούς σατινέ βερνικιού (ανάμιξη gloss και mat σε αναλογία 2 : 1 περίπου) της Windsor & Newton. Κατόπιν ακολούθησαν  οι φθορές. Έγιναν με την βοήθεια του κόφτη ξεφλουδίσματα του χρώματος σε σημεία που από κάτω είχαν βαφτεί με aluminium δίνοντας ένα πολύ ρεαλιστικό αποτέλεσμα. Κατόπιν έγιναν  καπνιές στις εξατμίσεις και τα πολυβόλα με μαύρη σκόνη  παστέλ. Οι γραμμώσεις περάστηκαν προσεκτικά με ένα καλοξυσμένο μαλακό μολύβι. Γύρω από την περιοχή του κινητήρα και των σκελών προσγείωσης έγιναν διακριτικές διαρροές με oil της Gunze. Τα χρώματα της παραλλαγής ξεθωριάστηκαν με λάδια ανοικτότερου χρώματος από αυτά της παραλλαγής, χρησιμοποιώντας την μέθοδο του στεγνού πινέλου. Τα φώτα ναυτιλίας βάφτηκαν με ασημί χρώμα και κατόπιν με διαφανές κόκκινο για την αριστερή πτέρυγα, διαφανές πράσινο για την δεξιά. Το μοντέλο ολοκληρώθηκε κολλώντας τους τροχούς, τις θυρίδες, τον σωλήνα πιτότ, τις κάνες των πολυβόλων και την κεραία του ασύρματου που κατασκευάστηκε από ζεσταμένο και τεντωμένο πλαστικό. Οι μονωτήρες της έγιναν από σταγόνα κυανοακρυλικής κόλλας και βάφτηκαν με άσπρο χρώμα.

Επίλογος

Το κίτ της τσέχικης Eduard αν και σχετικά πολύπλοκο, είναι υποδειγματικό σε όλους τους τομείς και κατασκευάζεται εύκολα δίνοντας ένα ακριβές αντίγραφο του πραγματικού Ρ-39, συνίσταται δε σαν ίσως το πιο ολοκληρωμένο κιτ του Airacobra.