Macchi C 202 Folgore, Supermodel 1/72

Το Macchi C 202 Folgore ("Κεραυνός") υπήρξε ένα καταδιωκτικό αεροσκάφος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που κατασκευάστηκε από τη Macchi Aeronautica. Το C 202 αποτέλεσε εξέλιξη του παλαιότερου C 200 Saetta, με την προσαρμογή του  ισχυρότερου γερμανικού κινητήρα Daimler-Benz DB 601. Θεωρούμενο ως ένα από τα ομορφότερα αεροσκάφη του Άξονα, το Φολγκόρε ήταν επίσης αποτελεσματικό και φονικό στις αερομαχίες. Για τα δεδομένα της εποχής του ήταν πολύ ελαφρά οπλισμένο, μόνο με δύο πολυβόλα των 12,7 mm ενώ αργότερα τοποθετήθηκαν και δύο των 7,7 mm στις πτέρυγες.

Η απόφαση των Ιταλικών στρατιωτικών αρχών να επικεντρώσουν την προσοχή τους στους αστεροειδείς κινητήρες αεροσκαφών οδήγησε στην αποτυχία της Ιταλικής αεροναυπηγικής βιομηχανίας να αναπτύξει ισχυρότερους κινητήρες βασισμένους στην αρχιτεκτονική της υγρόψυκτης, σειριακής διάταξης κυλίνδρων, κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ‘30. Έτσι η Macchi Aeronautica υποχρεώθηκε να στηριχτεί στον παρωχημένο αερόψυκτο κινητήρα Fiat A 74 για το C 200 της. Το 1941, το C 200, οπλισμένο μόνο με δύο πολυβόλα των 12,7 mm και με μέγιστη ταχύτητα 504 km/h ήταν εντελώς ξεπερασμένο. Τον Ιούλιο του 1939 η RA ζήτησε από τη Reggiane να κατασκευάσει ένα πειραματικό Re 2000 εξοπλισμένο με έναν υδρόψυκτο Γερμανικό κινητήρα Daimler-Benz DB 601, με υπερπληρωτή και 12 κυλίνδρους σε αντεστραμμένο V, που απέδιδε 1.175 ίππους. Έτσι, το Νοέμβριο του 1939, η Άλφα Ρομέο αγόρασε την άδεια παραγωγής του DB 601A. Όπως και με το C 200, προκειμένου να αντισταθμίσει τη ροπή του κινητήρα, ο Καστόλντι επέκτεινε την αριστερή ημιπτέρυγα κατά 20 εκατοστά. Αυτό σήμαινε πως το αριστερό φτερό ανέπτυσσε μεγαλύτερη άνωση, εξισορροπώντας έτσι την τάση του αεροσκάφους να κλείνει προς τα αριστερά, λόγω της περιστροφής του έλικα, κάτι που αποτέλεσε μια ιδιοφυή λύση πάνω σε ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν όλοι οι σχεδιαστές αεροσκαφών. Μια άλλη καινοτομία για εκείνη την εποχή ήταν ότι όταν τα πτερύγια καμπυλότητας κατέβαιναν, κατέβαζαν μαζί και τα πτερύγια κλίσης προσφέροντας επιπλέον άντωση. Το σύστημα προσγείωσης ήταν κλασικού σχεδιασμού. Οι δύο εμπρόσθιοι τροχοί είχαν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους και ανασύρονταν προς τα μέσα στις ημιπτέρυγες, ενώ ο ουραίος τροχός ήταν σταθερός.

Η μάζα και ο όγκος ήταν συγκεντρωμένα στο ρύγχος της ατράκτου, που στέγαζε τον κύριο οπλισμό και τον κινητήρα DB-601 (κατασκευασμένο με άδεια από την Άλφα Ρομέο), που περιέστρεφε έναν τρίφυλλο έλικα Piaggio, μεταβλητού βήματος, σταθερής ταχύτητας. Το μακρύ ρύγχος, σε συνδυασμό με το, τοποθετημένο πίσω από τη μέση της ατράκτου, πιλοτήριο, δυσκόλευε την τροχοδρόμηση στο έδαφος. Πίσω από τον κινητήρα βρισκόταν μία αυτοφρασσόμενη δεξαμενή 270 λίτρων και τα κιβώτια πυρομαχικών. Το ψυγείο γλυκόλης βρισκόταν κάτω από την άτρακτο και το ψυγείο λαδιού ήταν τοποθετημένο στο ρύγχος. Πίσω από το πιλοτήριο, η άτρακτος διαμορφωνόταν σαν αεροδυναμική  επιμηκυμένη σταγόνα , με το πιλοτήριο εγκατεστημένο επάνω από την άτρακτο, σε μια χαρακτηριστική καμπούρα.

Το περιορισμένο πιλοτήριο, προσέφερε φτωχό οπτικό πεδίο, κυρίως προς τα πίσω. Για την προστασία του χειριστή, ένα φύλλο αλεξίσφαιρου θώρακα είχε τοποθετηθεί πίσω από το κάθισμα. Το πίσω μέρος της ατράκτου, κοντά στην ουρά  περιείχε τον ασύρματο, τους μηχανισμούς ελέγχου πτήσης και οξυγόνου και μια εφεδρική δεξαμενή 80 λίτρων καυσίμου, που μαζί με τις δύο 40λιτρες δεξαμενές στο εσωτερικό των  πτερύγων και την κεντρική δεξαμενή, ανέβαζαν τη συνολική ποσότητα διαθέσιμου καυσίμου στα 430 λίτρα. Η Ιταλική αεροναυπηγική βιομηχανία παρήγαγε περίπου 1.200 C.202, σε 11 Σειρές, μεταξύ του 1941 και του 1943. Από αυτά, η Macchi παρήγαγε τα 392, ενώ τα υπόλοιπα προήλθαν από γραμμές παραγωγής στα εργοστάσια Breda και SAI Ambrosini.

Το κιτ της Supermodel στην κλίμακα 1/72

Μέσα στο μικρό κουτί περιέχονται 53 κομμάτια σε ανοιχτό γκρι πλαστικό, 6 σε διαφανές και δύο σε ελαστικό για τους τροχούς. Τα κομμάτια είναι γενικά χονδρά με μέτρια λεπτομέρεια, μικτή γράμμωση, αρκετά περισεύματα, δείχνοντας ένα κιτ που μας πηγαίνει σε περασμένες δεκαετίες. Παρ΄όλα αυτά η εφαρμογή όπως θα φανεί κατά την διάρεια της κατασκευής είναι πάρα πολύ καλή. Το κόκπιτ και οι φωλές είναι ουσιαστικά κενά λεπτομέρειας. Προσφέρεται και μια φιγούρα σε μέτρια ποιότητα. Τέλος τα σήματα είναι dry transfer αρκετά καλής ποιότητας.

Κατασκευή

Αρχικά έγινε χάραξη των υπερυψωμένων γραμμώσεων. Οι βελτιώσεις που σχεδιάστηκαν να γίνουν επικεντρώθηκαν στο κόκπιτ και στις φωλιές των κυριων τροχών. Το κόκπιτ χτίστηκε από το μηδέν με φύλλο και μήκη πλαστικού της  Evergreen και τα μόνα κομμάτια από το κιτ που χρησιμοποιήθηκαν ήταν ο πίνακας οργάνων και το κάθισμα. Το τελευταίο λεπτύνθηκε με ντουκόχαρτο και άλαξε ελαφρά σχήμα. Επίσης κάποιες λεπτομέρεις όπως μανέτες μοχλοί, τροχός τριμαρίσματος πηδαλίων κ.α. τοποθετήθηκαν στα πλαϊνά τοιχώματα του κόκπιτ. Τα δύο μισά της ατράκτου στο ύψος του διαχωριστικού με το κόκπιτ διαφράγματος κόπηκαν για ευκολία της μετατροπής. Πίσω από τις φωλιές των τροχών δημιοργήθηκε με φύλλο πλαστικού το αντιπυρικό διάφραγμα. Το κενό γεμίστηκε με μισό κινητήρα από ρητίνη και την προσθήκη σωληνώσεων δεξαμενών και άλλων εξαρτημάτων. Τοσο εδώ όσο και στο κόκπιτ όλες οι προσθήκες έγιναν με βάση φωτογραφίες του πραγματικόυ. Οι εξατμίσεις τρυπήθηκαν με λεπτό τρυπάνι και με διάτητο πλέγμα της Eduard αναπαραστάθηκαν οι κυψελίδες των ψυγείων. Από εδώ και μετά η συναρμολόγηση ήταν τυπική με χρήση λίγου στόκου στην ένωση των πτερύγων και του σημείου που είχε κοπή η άτρακτος. Για περισσότερη αληθοφάνεια λεπτύνθηκαν τα χείλη εκφυγής των πτερύγων και τα πτερύγια της έλικας.

Βάψιμο

Πρώτο χρώμα στο μοντέλο ήταν το άσπρο αστάρι της Humbrol. Η λευκή λωρίδα στην άτρακτο και ο σταυρός στο κάθετο μασκαρίστηκαν με Tamiyoταινία και ακολούθως ψεκάστηκε το 127 gray στις κάτω επιφάνειες και το matt sand της Humbrol ξανοιγμένο με μικρή ποσόττα άσπρου στις επάνω επιφάνειες. Τα χρώματα στέγνωσαν καλά για 36 ώρες και ακολούθησε το red brown το οποίο προήλθε από ανάμιξη του Η 310 brown  και Η 3 red της Gunze. Ψεκάστηκε με ελεύθερο χέρι προσπαθώντας να ακολουθηθεί όσο το δυνατόν περισότερο το σχήμα και μέγεθος του πραγματικού, όπως φαίνεται σε κάποιες φωτογραφίες. Με bluetuck καλύφθηκαν οι καφέ βούλες και ψεκάστηκε το τελευταίο χρώμα της παραλλαγής που ήταν το Η 59 της Gunze στο οποίο προστέθηκε μικρή ποσότητα μεσαίο γκρι. Μετά το ξεμασκάρισμα έγιναν διορθώσεις με το ίδιο χρώμα που ψεκάστηκε με ελεύθερο χέρι και ακολούθησε ένα χέρι παρκετίνη. Στο κάλυμα του κινητήρα βάφτηκαν πράσινα φίδια, πράγμα που υποδηλώνει ότι προέρχονταν από άλλο αεροσκάφος. Τα διακριτικά του 51 Stormo με τον γάτο και τα ποντίκια και το S/N δημιουργήθηκαν σε Η/Υ και τυπώθηκαν σε laser εκτυπωτή. Τα υπόλοιπα σήματα ήταν από την καρτέλα του κιτ. Με αραιωμένα λάδια ζωγραφικής γκρι για τις κάτω και καφέ για τις πάνω επιφάνειες, περάστηκαν οι γραμμώσεις του μοντέλου και έγιναν λερώματα και διαρροές. Στα χρώματα της παραλλαγής περάστηκε ένα πρασινοκαφέ φίλτρο για να σπάσει η μεγάλη αντίθεση των χρωμάτων και να δείξουν φθαρμένα και εντός κλίμακας. Τέλος  δυό χέρια σατινέ βερνικιού έριξε ακόμα περισσότερο τις αντιθέσεις. Με αποχρώσεις παστέλ μαύρου και καφέ χρώματος έγιναν οι καπνιές στις εξατμήσεις και τα πολυβόλα.

Επίλογος

Το κιτ της Supermodel παρά τις ελείψεις που έχει,τελικά μας δίνει ένα ρεαλιστικό αντίγραφο του πανέμορφου αυτού λιλιπούτειου αεροσκάφους. Συνιστάται τόσο σε αρχάριους, για απ΄ευθείας κατασκευή από το κουτί, όσο και σε πιο έμπειρους, οι οποίοι μπορούν να το φτάσουν σε όποιο επίπεδο επιθυμούν.